Άλλο πρόσφυγας και άλλο οικονομικός μετανάστης, όμως δίχως Κράτος, πώς…
[Σε μια χώρα με τεράστια οικονομικά προβλήματα και κατ’ επέκταση προβλήματα κοινωνικής επιβίωσης, με μια συνεχιζόμενη, διαχρονική κυβερνητική ανεπάρκεια…]
Εάν
κανείς θέλει να μεταναστεύσει στην Αυστραλία, κάνει αίτηση με το
βιογραφικό του, τις επαγγελματικές του δεξιότητες και αναμένει τυχόν
έγκρισή του. Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ, τη Νορβηγία, τη Νέα
Ζηλανδία κ.ο.κ.
Ο πολιτικός πρόσφυγας είναι διαφορετική περίπτωση, στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι θύμα, κυρίως πολέμου.
Στη χώρα μας αυτή τη χρονική στιγμή αντιμετωπίζουμε τεράστιο πρόβλημα –όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο ανήκουν στην κατηγορία των αήττητων, λυπάμαι.
Όταν ο μαροκινός, ο αλγερινός, ο πακιστανός κ.α. διανύει χιλιάδες
χιλιόμετρα για να φτάσει στα ελληνο-τουρκικά παράλια, όποια κι αν είναι η
κατάσταση στη χώρα του, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Οι
οικονομικοί μετανάστες δεν ανήκουν στα θύματα πολέμου, μπορεί
ενδεχομένως να είναι (και είναι) θύματα μια ανεπαρκούς και άθλιας
κοινωνίας, αλλά θύματα πολέμου, δεν είναι· και ο ίδιος ο ελλαδικός χώρος
επίσης, δεν αποτελεί παράδεισο για τη συντριπτική πλειοψηφία του
πληθυσμού του. Η χώρα μας στερείται βασικών υποδομών, οι νέοι
μεταναστεύουν και αυτοί, κυρίως προς τις χώρες της Ε.Ε. Σε μια χώρα με
τεράστια οικονομικά προβλήματα και κατ’ επέκταση προβλήματα κοινωνικής
επιβίωσης, με μια συνεχιζόμενη, διαχρονική κυβερνητική ανεπάρκεια
ανεξαρτήτως κομμάτων.
Η «ταυτοποίηση» και ο διαχωρισμός μεταξύ
αυτών των δύο κατηγοριών είναι απολύτως νόμιμη και αναγκαία και με τις
υπάρχουσες διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις του ΟΗΕ. Δεν μπορεί ένας
μαροκινός να θεωρείται «πολιτικός πρόσφυγας» και να του επιτρέπεται η ά ν
ε τη δίχως κανένα εμπόδιο η ελεύθερη διέλευση και να του προσφέρεται η
πάσα διευκόλυνση από τις ελληνικές αρχές, για να ευοδωθεί ανεμπόδιστα η
επιθυμία/μετάβασή του σε χώρα της… αρεσκείας του –πάντα μέσω Ελλάδας…
Η κυβέρνηση σε αυτό το ζήτημα, έχει
εντελώς αποτύχει (σε ποιο τομέα αλήθεια έχει άλλωστε επιτύχει;). Ο
ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει «διακρίσεις», όλοι στο ίδιο τσουβάλι εξού και ο
εξοργισμός των ευρωπαϊκών εταίρων μας, στους οποίους επίσης χρεώνω μια
άθλια αποτυχημένη και διφορούμενη πολιτική με τα κλειστο-ανοιχτά σύνορα
με τους γνήσια πολιτικούς πρόσφυγες κολλημένους στις λάσπες.
Τι θα πρέπει να κάνουμε;
Ειδικός δεν είμαι, αλλά πρωτεύει η εξασφάλιση των πολιτικών προσφύγων-θύματα του πολέμου.
Για τους υπόλοιπους, είτε να τους
γυρίσουμε πίσω στη πατρίδα τους, είτε να τους γυρίσουμε πίσω στην
Τουρκία (το 99% μέσω αυτής της χώρας έρχονται) εφόσον τους δεχτεί, και
εκείνη ας βρει τη λύση –αν και δεν το βλέπω να συμβαίνει, τα κάναμε
σκ@τά.
Εδώ που φτάσαμε δεν βλέπω
πραγματοποιήσιμες λύσεις, κυρίως λόγω κρατικής ανεπάρκειας, η οποία
επαναλαμβάνω είναι, δυστυχώς ζήτημα διαχρονικό. Καμία έως τώρα κυβέρνηση
δεν διέθετε ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική. Η σημερινή δε
κυβέρνηση, απλούστατα δεν υφίσταται.
___________ΥΓ: Η μεταναστευτική μας πολιτική (καταναλώστε υπεύθυνα) και μη ξεχάσετε τη ζώνη ασφαλείας. Σώζει ζωές …
ΠΗΓΗ: https://roides.wordpress.com
