ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ ΤΗΣ ΝΔ ΒΑΓΓΕΛΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΑΜΥ ΑΔΑΜΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ ΤΗΣ ΝΔ ΒΑΓΓΕΛΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΑΜΥ ΑΔΑΜΟΥ

ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΑΤΟΣ

Στο πρωτο πραγμα που πρεπει να κατευθυνθει τυχον υπερπλεονασμα ειναι η μειωση και καταργηση του τελους επιτηδευματος. Οχι σε επιδοματα ουτε σε αυξηση του δημοσιου με προσληψεις ή αυξησεις μισθων.

Η ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ

Η λυση στην υπογεννητικοτητα ειναι η αυξηση των γεννησεων των Ελληνων δινοντας κινητρα οχι οι μουσουλμανοι παρανομοι μεταναστες και η διαλυση της εθνικης μας ομοιογενειας που τοσο δυσκολα με αγωνες και θυσιες αποκτηθηκε. Οποιος εισηγειται την λυση του δημογραφικου και του ασφαλιστικου με την εισαγωγη παρανομων μεταναστων προς εκμεταλλευση και μαλιστα αγρια ειναι αθλιος υποκινητης δημιουργιας μειονοτικων και διαλυτικων προβληματων στην χωρα μας σε μερικες δεκαετιες. Τοτε οι Τουρκοι θα επικαλουνται τις μειονοτητες αυτες για να επεκταθουν οπως ξεδιαντροπα κανουν τωρα στην Συρια

Πρόσφυγας ή μετανάστης; (του Γιώργου Τσακίρη)

29 Σεπτεμβρίου 2019

του Γιώργου Τσακίρη

Σε πρόσφατη δημοσίευσή μου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, έθεσα τον εξής προβληματισμό. «Με ποιον θεσμικά ή νομικά ορθό τρόπο μπορεί να ισχύει η σύγκριση μεταξύ των προσφύγων, προγόνων αρκετών από εμάς που, έχοντας την Ελλάδα ως χώρα προορισμού, έφτασαν τελικά εδώ για να γλυτώσουν τις ζωές τους από τις ορδές του Κεμάλ ή των υποχρεωτικά ανταλλάξιμων του ΄23, με τους πρόσφυγες που, εγκαταλείποντας εμπόλεμες ή όχι χώρες, φτάνουν -αισίως- στην Τουρκία, η οποία σαφώς και θεωρείται ασφαλής χώρα, με μία εύρωστη οικονομία, αλλά… δεν παραμένουν εκεί και συνεχίζουν να μετακινούνται προς άλλους προορισμούς;»
Σημειώνω πως σχετικά πρόσφατα (Αύγουστος 2019), με αφορμή περίπτωση Σύρου πρόσφυγα που συνελήφθη στη Γερμανία, δικαστήριο στο Μόναχο με απόφασή, του δεν επιτρέπει την επαναπροώθησή του στην Ελλάδα, υπό τον φόβο ότι θα επιστρέψει στην Τουρκία. Το δικαστήριο στην απόφασή του, θεωρεί πως η Τουρκία δεν αποτελεί ασφαλή χώρα για τους πρόσφυγες, λόγω του ότι δεν εφαρμόζει επαρκώς τη συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες (θα δούμε γιατί παρακάτω), κάτι που ουσιαστικά «βάζει φωτιά» στη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας του 2016.
Παράλληλα, έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί πως σε φυλλάδιο που κυκλοφόρησε η αντιπροσωπεία του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, με τον τίτλο «Πρόσφυγας ή Μετανάστης, η επιλογή των λέξεων έχει σημασία», ενώ τις 9 από τις 10 ερωταπαντήσεις που θέτει, φροντίζει να τις τεκμηριώσει και νομικά, καταλήγει στο 10ο ερώτημα το οποίο είναι «Τι γίνεται με τους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τη μία χώρα υποδοχής και εισέρχονται σε άλλη; Στην περίπτωση που συνεχίζουν το ταξίδι τους από την πρώτη χώρα όπου διέμεναν δεν περιγράφονται καλύτερα ως «μετανάστες;» για να απαντήσει με το εντελώς αυθαίρετο (κατά τη γνώμη μου) νομικό συμπέρασμα πως «Ένας πρόσφυγας δεν παύει να είναι πρόσφυγας ή δεν γίνεται «μετανάστης» απλώς και μόνο επειδή αφήνει μία χώρα υποδοχής για να ταξιδεύσει σε άλλη…  Το άτομο που πληροί τα κριτήρια για το καθεστώς του πρόσφυγα παραμένει πρόσφυγας, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη διαδρομή και τα διάφορα στάδια του ταξιδιού αναζήτησης προστασίας ή ευκαιριών για να ξαναχτίσει τη ζωή του/της». Μία τέτοια απάντηση όμως, εκτός του ότι δε στηρίζεται σε κανένα απολύτως νομικό έρεισμα, εάν υιοθετηθεί ως έχει, τότε, με βάση και τον ορισμό που δίνει η Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες (δικαιολογημένου φόβου διώξεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητος, κοινωνικής τάξεως ή πολιτικών πεποιθήσεων (και) ευρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την υπηκοότητα …. κλπ), θα πρέπει (πχ) να προκαλέσει αυτόματα την κατάργηση του όρου «μετανάστης», καθώς οι πάντες που απλά μεταναστεύουν για οποιοδήποτε λόγο, θα μπορούν να επικαλεστούν πως φοβούνται την δίωξή τους στη χώρα καταγωγής τους, λόγω (πχ) της κοινωνικής τους τάξης ή των πολιτικών τους πεποιθήσεων, και να ζητήσουν… άσυλο σε οποιαδήποτε χώρα της αρεσκείας τους!
Το παράδειγμα-επιχείρημα που έφερε διαδικτυακός φίλος στη συζήτηση που αναπτύχθηκε «κάτω» από την αρχική δημοσίευση στο κοινωνικό δίκτυο, πως ένα μέρος του προσφυγικού ελληνισμού του 1922, είχε καταφύγει στη Συρία, αν και αρκετά καλό, «πάσχει» κατά τη γνώμη μου σε ένα -κυρίως- σημείο. Προσέχοντας (θέλω να πιστεύω) καλά το πώς διατυπώνω τις σκέψεις μου, γράφω στο αρχικό δημοσίευμα «με ποιο θεσμικά ή νομικά ορθό τρόπο…». Πού λοιπόν εντοπίζω το λάθος του επιχειρήματος. Αφού σημειώσω πως (όπως αναφέρει και ο Β. Αγτζίδης σε άρθρο του), στα εδάφη αυτά «είχαν καταλήξει διάφορα κύματα Ελλήνων και Αρμενίων που είχαν υποστεί τις εθνικές εκκαθαρίσεις από τους νεότουρκους την περίοδο 1914-1918. Αλλά και στη συνέχεια, κατά την κεμαλική εποχή (1919-1923)», θα πρέπει να πούμε πως οι εκτοπισμένοι και διωκόμενοι από τις εστίες τους Έλληνες, ουσιαστικά αλλά και τυπικά, δεν έφτασαν ποτέ στη Συρία, απλά διότι… το 1922 δεν υπήρχε Συρία. Τα εδάφη στα οποία προσωρινά (οι περισσότεροι) ή μόνιμα εγκαταστάθηκαν, ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα οποία (κατ’ αρχήν) με τη μυστική Συμφωνία Σάϊκς-Πικό το 1916, είχαν περάσει, άλλα υπό βρετανικό και άλλα υπό γαλλικό έλεγχο, και μετά τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920, πέρασαν υπό την γαλλική εντολή, «λειτουργώντας» ουσιαστικά ως… προτεκτοράτα. Μόνο μετά το 1946 η Συρία απέκτησε την ανεξαρτησία της. Οι Έλληνες πρόσφυγες λοιπόν, μετακινήθηκαν μέσα στα όρια της, διαμελισμένης μετά τον Α΄ΠΠ, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, περνώντας -τυπικά- τα «αδιόρατα σύνορα» μιας Συνθήκης (Σεβρών), για να βρεθούν σε ένα… γαλλικό προτεκτοράτο, το οποίο μάλιστα κάθε άλλο παρά μπορούσε να χαρακτηρισθεί (ακόμη και τότε) ως «ασφαλής χώρα». Ο ίδιος δε ο Β. Αγτζίδης σημειώνει στο άρθρο του πως «στην περιοχή κατοικούσε και μια μεγάλη ελληνορθόδοξη κοινότητα αραβόφωνων, απογόνων των Βυζαντινών». Σαφώς και όσοι βρέθηκαν εκεί, χρωστούν ευγνωμοσύνη για την ελεημοσύνη των ντόπιων κατοίκων και του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως τους αναγνωρίσθηκαν οποιαδήποτε δικαιώματα, όπως αυτά -ορθά και δίκαια- τα γνωρίζουμε και τα εννοούμε σήμερα.
Κατά συνέπεια, οι Έλληνες πρόσφυγες του ’22 και των προηγουμένων ετών, είτε μετακινήθηκαν εξ΄ αρχής σε άλλο ανεξάρτητο κράτος (Ελλάδα), το οποίο είχε κάθε θεσμική και νομική δυνατότητα να τους προσφέρει υπηρεσίες ασύλου, όπως τουλάχιστον αυτές εννοούνταν και περιγράφονταν τότε από την Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία -σημειωτέων- δημιουργήθηκε μόλις ένα χρόνο πριν (1921) και κυρίως για να επιβλέψει την επιστροφή στις εστίες τους των προσφύγων του Α΄ΠΠ, είτε μετακινήθηκαν εντός των ορίων της -τότε- Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, περνώντας τυπικά τα σύνορα ενός -μη ασφαλούς- προτεκτοράτου υπό την γαλλική εντολή, ευρισκόμενοι μάλιστα μεταξύ και μιας ελληνορθόδοξης κοινότητας αραβόφωνων, εάν αυτό παίζει κάποιο ρόλο.
Και αυτό, με φέρνει στο δεύτερο αντεπιχείρημά μου. Όπως σωστά αναφέρει ο διαδικτυακός μου φίλος, τα γεγονότα αυτά «έλαβαν χώρα» στις αρχές της δεκαετίας του ΄20 (και λίγο πριν). Όπως είναι γνωστό, μόλις το 1951 υπογράφηκε η Σύμβαση της Γενεύης για τα δικαιώματα των προσφύγων, η οποία και αναθεωρήθηκε-διευρύνθηκε με το Πρωτόκολλο του 1967 (Ν. Υόρκη). Τόσο στη Σύμβαση, όσο και στο Πρωτόκολλο, η Τουρκία φρόντισε να συμπεριλάβει την διευκρίνιση πως ως «πρόσφυγα», η ίδια εννοεί εκείνον που «επηρεάστηκε» από «τα γεγονότα που συνέβησαν στην Ευρώπη πριν την 1η Ιανουαρίου του 1951». Κατά συνέπεια, μέχρι και σήμερα, όσοι βρίσκονται στο έδαφος της Τουρκίας, για την ίδια -νομικά- δεν αποτελούν πρόσφυγες. Τουλάχιστον τέτοιους στους οποίους να μπορούν να αναγνωριστούν τα δικαιώματα που προβλέπει η Σύμβαση της Γενεύης και η αναθεώρησής της. Ως μέλος όμως του ΟΗΕ και έχοντας υπογράψει την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, υποχρεούται να προσφέρει κάθε δυνατή βοήθεια προς όσους βρίσκονται στο έδαφός της.
Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε θεσμικά ή/και νομικά ορθή σύγκριση περί των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών, μπορεί να γίνει μόνο μετά την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1948) και κυρίως μόνο μετά τη Σύμβαση της Γενεύης (1951) και της αναθεώρησής της (1967).
Καταλήγοντας, γνώμη μου είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση μεταξύ των Ελλήνων προσφύγων του ’22 (και προγενέστερα) που κατέφυγαν στα εδάφη της σημερινής Συρίας (και αλλού), με όσους σήμερα φθάνουν στη χώρα μας, προερχόμενοι από άλλες ασφαλείς χώρες της περιοχής.
Αν αυτό μπορεί να γίνει για συναισθηματικούς λόγους, είναι μια άλλη συζήτηση που αφορά την υποχρέωσή μας, την υποχρέωση κάθε δημοκρατικού πολίτη, για ανθρωπιστικούς λόγους, να προσφέρει κάθε δυνατή βοήθεια αξιοπρεπούς διαβίωσης, σε κάθε άνθρωπο (ειδικά δε στα ανήλικα παιδιά) που, χωρίς δόλο, φτάνει «στην πόρτα του». Και μέχρι εκεί.
Όσον αφορά την πολιτική όμως, πολύ δε περισσότερο τη διεθνή, είμαι υποχρεωμένος να τονίσω πως δεν ασκείται, ούτε μπορεί ποτέ να ασκηθεί, με συναισθηματικούς όρους.

ΠΗΓΗ:  https://kavalawebnews.gr

Ο Παπαγγελόπουλος δρούσε με εντολές Τσίπρα και Παυλόπουλου

Σε βαριές καταγγελίες προχώρησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία υποστήριξε ότι ο πρώην αναπληρωτής Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος «δρούσε σε πλήρη συνεννόηση και με εντολές και του Τσίπρα και του Παυλόπουλου», τονίζοντας ότι «υπάρχουν σοβαρά στοιχεία για παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη».
Ειδικότερα, μιλώντας στον Alpha, το άλλοτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρόεδρος της Βουλής, είπε ότι ο Δ. Παπαγγελόπουλος ήταν «πρόσωπο της εμπιστοσύνης του Τσίπρα και ουσιαστικά ο υπουργός Δικαιοσύνης επί θητείας Τσίπρα, τη στιγμή που απήλθαν και παρήλθαν ο Παρασκευόπουλος, ο Κοντονής και ο Καλογήρου κι εκείνος έμεινε σταθερός».
«Είναι γνωστό ότι ο Παπαγγελόπουλος είναι πρόσωπο της απόλυτου εμπιστοσύνης, εγγύτατα προσκείμενος στον Προκόπη Παυλόπουλο, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι γνωστό ότι τοποθετήθηκε επικεφαλής της ΕΥΠ επί Παυλόπουλου, όταν ήταν υπουργός Εσωτερικών και είναι γνωστός ο ρόλος του Παπαγγελόπουλου στο προηγούμενο διάστημα όταν ήταν εισαγγελέας. Είναι γνωστό ότι έθαψε την υπόθεση των υποκλοπών και την υπόθεση Τσαλικίδη. Έθαψε ως εισαγγελικός λειτουργός το μεγαλύτερο σκάνδαλο υποκλοπών και κατασκοπείας της χώρας, μαζί με τη δολοφονία Τσαλικιδή, που όπως δείχνουν τα πράγματα ανακάλυψε τις υποκλοπές και το πλήρωσε με τη ζωή του. Μιλάμε για ένα πρόσωπο που έχει διαδραματίσει συγκεκριμένο ρόλο», πρόσθεσε η ίδια.
Συνεχίζοντας η κ. Κωνσταντοπούλου είπε ότι «επί εποχής του στην ΕΥΠ υπάρχουν περίεργες κινήσεις στη λίστα Λαγκάρντ, κάτι που είχα επισημάνει όταν ήμουν στην επιτροπή. Επίσης είχα αναφέρει τις αντιρρήσεις μου στον Τσίπρα για τον Παπαγγελόπουλο και στις απαντήσεις του δεν τον είχε υπερασπιστεί. Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι έκανε τη βρώμικη δουλειά και είναι ξεκάθαρο ότι δεν δρούσε μόνος του. Για μένα, δρούσε σε πλήρη συνεννόηση και με εντολές και του Τσίπρα και του Παυλόπουλο και απορώ γιατί η ΝΔ εξαιρεί τον Τσίπρα, αλλά και άλλα κυβερνητικά πρόσωπα. Δεν δέχομαι ότι οι πρώτοι υπουργοί είχαν άγνοια. Πρέπει να ερευνηθεί και ο ρόλος του Παυλόπουλου. Δεν μπορεί να έχουμε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας ο οποίος παρεμβαίνει σε δικαστικές υποθέσεις και να έχει αντ’ αυτού τον Παπαγγελόπουλο σε αυτή τη θέση».

ΠΗΓΗ: LIBERAL

Συντάξεις χηρείας: Πώς και σε ποιους θα δοθούν σήμερα οι αυξήσεις

Μαίρη Λαμπαδίτη

Αναμένεται να πιστωθεί η σύνταξη χηρείας χωρίς την αύξηση και εν συνεχεία σε δεύτερο χρόνο σήμερα θα πιστωθεί η αύξηση

Ξεκινά από σήμερα η καταβολή των αυξήσεων σε 60.000 συνταξιούχους χηρείας.

Η πρώτη κατηγορία που θα δει τις αυξήσεις είναι οι δικαιούχοι από τον ΟΑΕΕ και το ΕΤΑΑ που λαμβάνουν σήμερα τις συντάξεις του Οκτωβρίου ενώ οι δικαιούχοι συντάξεων χηρείας του ΙΚΑ και του δημοσίου θα λάβουν τις αυξήσεις την Παρασκευή.

Η καταβολή αναμένεται να γίνει ξεχωριστά. Δηλαδή θα πιστωθεί η σύνταξη χηρείας χωρίς την αύξηση και εν συνεχεία σε δεύτερο χρόνο σήμερα θα πιστωθεί η αύξηση. Στα τέλη Οκτωβρίου θα πιστωθούν τα αναδρομικά ποσά που αντιστοιχούν στις αυξήσεις τεσσάρων μηνών και συγκεκριμένα για το διάστημα Ιουνίου - Σεπτεμβρίου 2019, κατά το οποίο είναι σε ισχύ ο νέος νόμος.

Η καθυστέρηση της καταβολής των αυξήσεων οφειλόταν στη χρονοβόρα διαδικασία προσαρμογής του λογισμικού καθώς μπορεί οι διατάξεις για την αύξηση των συντάξεων χηρείας να ψηφίστηκαν το Μάιο από την προηγούμενη κυβέρνηση όμως δεν είχε προβλεφθεί εγκαίρως η τεχνική προσαρμογή, ούτε και το κονδύλι για τις πληρωμές.

Κατά την τροποποίηση του προυπολογισμού του ΕΦΚΑ (6η στη σειρά το 2019) προβλέφθηκε επιπλέον δαπάνη 70 εκατ. ευρώ για την πληρωμή των αυξήσεων ενώ κατά την πλήρη εφαρμογή του μέτρου σε ετήσια βάση θα απαιτούνται 140 εκατ. ευρώ.

Οι ψαλιδισμένες συντάξεις χηρείας που έχουν ήδη εκδοθεί με βάση τον νόμο Κατρούγκαλου από τον Μάιο του 2016 έως το τέλος Ιουλίου ανέρχονται σε 57.522, (δεν συμπεριλαμβάνονται οι προσωρινές και οι εκκρεμείς) ενώ 1.894 είναι οι συντάξεις των παιδιών έως 24 ετών. Σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Γιάννη Βρούτση, υπάρχουν και άλλες 24.000 εκκρεμείς αιτήσεις που αφορούν συντάξεις θανάτου και οι οποίες θα πρέπει επίσης να υπολογιστούν με βάση το νέο καθεστώς.

Σύμφωνα με την σχετική εγκύκλιο, καταργείται το όριο ηλικίας των 55 ετών που έθεσε ο νόμος Κατρούγκαλου και από 17.5.2019 (ημερομηνία έναρξης ισχύος του νέου νόμου) ο επιζών σύζυγος συνεχίζει να λαμβάνει τη σύνταξη λόγω θανάτου ανεξάρτητα από την ηλικία του. Από την ίδια ημερομηνία το ποσοστό που δικαιούται ο επιζών αυξάνεται από 50% σε 70%. Δηλαδή οι δικαιούχοι θα λάβουν αύξηση έως 40%. Τα κατώτατα όρια θα κυμαίνονται από 360 έως 384 ευρώ. 

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Η ιδεολογική ατολμία της Νέας Δημοκρατίας

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

Του Σάκη Μουμτζή
Οι αντιδράσεις των πολιτών που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, απέναντι στην στάση του συνόλου των ευρωβουλευτών της—πλην της φωτεινής εξαιρέσεως της Μισέλ Ασημακοπούλου—φανερώνουν πως στην βάση του κόμματος έχουν αναπτυχθεί αντισώματα στην ιδεολογική αφασία των ηγετικών στελεχών του.
Πράγματι, οι αντιδράσεις ήταν απροσδόκητα μεγάλες. Σηματοδοτούν την επιθυμία των πολιτών που ψηφίσαν Νέα Δημοκρατία, να αποδομηθεί πλήρως όλο το ιδεολογικό κατασκεύασμα της Αριστεράς που οικοδομήθηκε τα τελευταία 45 χρόνια.
Είναι ολοφάνερο, σε ένα μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του κόμματος και όχι μόνο, επικρατεί η αντίληψη, πως ο κομμουνισμός είναι μια καλη θεωρία που εφαρμόστηκε λάθος. Γι΄αυτό και είναι λάθος—όπως υποστηρίζουν—να εξομοιώνουμε τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Με απλά λόγια, οι κομμουνιστές έχουν καλές προθέσεις, αλλά κάπου ξέφυγαν στην υλοποίηση τους.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό, πως ο μαρξισμός είναι μια εγκληματογόνος θεωρία. Η επαγγελλία του επίγειου παράδεισου έχει ως προϋπόθεση την εξόντωση, ηθική, πολιτική, οικονομική και βιολογική ολόκληρων κοινωνικών τάξεων.
Μιλούμε δηλαδή για έναν «κοινωνικοπολιτικό ευγονισμό».
«Ο αντίπαλος γίνεται εχθρός και μετά εγκληματίας.» Η εγκληματικότητα αυτών των καθεστώτων δεν είναι συμπτωματική. Είναι συστημική. Και για να θυμηθούμε τον Jacques Julliard, « για ποιο λόγο και ως προς τι, εγκληματίες που επικαλούνται το καλό είναι λιγότερο ένοχοι από εκείνους που επικαλούνται το κακό;»
Στην πατρίδα μας, κομβικό σημείο της επικράτησης της ιδεολογίας της Αριστεράς ήταν η επανασυγγραφή της ιστορίας του Εμφυλίου πολέμου από τους ηττημένους, που την έχουν καταστήσει ηγεμονικό αφήγημα.
Μέσα από την «δικαίωση» και την θυματοποίηση των ιδεολογικοπολιτικών προγόνων τους, οι αριστεροί επέβαλλαν τις αντιλήψεις τους σε όλες τις σύγχρονες δραστηριότητες των πολιτών στην πατρίδα μας.
Γιατί, ως γνωστόν, αποτελούμε ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Μια θλιβερή εξαιρετικότητα.
Αντιλαμβάνομαι πως σε ένα μέρος της ηγετικής ομάδος της Νέας Δημοκρατίας επικρατεί η αντίληψη, « εδώ ήρθαμε για να φέρουμε την ανάπτυξη και να λύσουμε τα σύγχρονα προβλήματα, δεν θα ασχολούμαστε με αυτά».
Μάλλον δεν κατανοούν πως η ανάπτυξη θα έρθει όταν θριαμβεύσουν ιδεολογικά οι αξίες του φιλελευθερισμού. Οταν οι πολίτες συνειδητοποιήσουν πως χωρίς την ελεύθερη οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη. Πως ο κρατισμός και οι κεντρικοί σχεδιασμοί—χαρακτηριστικά των αριστερών κομμάτων—οδηγούν στην ύφεση και στην κατάρρευση των οικονομιών. Οταν γίνει ηγεμονική η αντίληψη πως η ατμομηχανή της ανάπτυξης είναι ο ιδιωτικός τομέας, χωρίς τις κρατικές παρεμβάσεις.
Δυστυχώς, αν διαβάσει κάποιος τις ανακοινώσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων της Νέας Δημοκρατίας, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις ανάλογες ανακοινώσεις των οργανώσεων της Αριστεράς.
Αλλά και στην ΟΝΝΕΔ η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Είναι αδιανόητο η φιλελεύθερη παράταξη να κυριαρχεί εκλογικά στα ΑΕΙ και να χάνει κατά κράτος την μάχη των ιδεών, από τις δυναμικές μειοψηφίες μέσα στην κοινωνία.
Γιατί όπως έδειξαν τα πρόσφατα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών, οι νέοι ψήφισαν Αριστερά.
Προφανώς, χρειάζεται πολλή δουλειά για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση. Το έδαφος υπάρχει—όπως έδειξαν οι αντιδράσεις των πολιτών απέναντι στην στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευρωβουλευτών του κόμματος.
Το ζήτημα είναι αν η ηγεσία έχει αντιληφθεί το πρόβλημα και αν επιθυμεί να το αντιμετωπίσει.

ΠΗΓΗ: LIBERAL