ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΒΑΓΓΕΛΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΓΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΙ ΝΔ

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

10 λάθη της τρόικας και 3+1 αντιφάσεις της Κομισιόν

10 λάθη της τρόικας και 3+1 αντιφάσεις της Κομισιόν στο σχεδιασμό της «διάσωσης»


Των ΧΡΗΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ - ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ
Μανουέλ Μπαρόζο
* Η τρόικα μιλάει στην τελευταία της έκθεση για λαμπρές προοπτικές ανάπτυξης και τις στηρίζει στη βελτίωση του οικονομικού κλίματος, στην αύξηση των καταθέσεων στις τράπεζες και στην άνοδο του Χρηματιστηρίου * * Ομως ο δείκτης Οικονομικού Κλίματος υποχώρησε τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, οι καταθέσεις δεν αυξάνονται (έπεσαν τον Ιούνιο), ενώ το Χρηματιστήριο προσπαθεί να ανακάμψει από την απότομη πτώση Μαΐου-Ιουνίου και βρίσκεται στα ίδια επίπεδα που ήταν και στις αρχές του 2013.
ΣΤΗΝ πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ελληνική οικονομία επιχειρείται να τεκμηριωθεί η πρόβλεψη για την επικείμενη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας το 2014 (κατά 0,6%) στη «σημαντική βελτίωση του οικονομικού κλίματος της χώρας». Οπως αναφέρεται στην έκθεση, «συγκυριακοί και χρηματοπιστωτικοί δείκτες της αγοράς δείχνουν τη βελτίωση της εμπιστοσύνης στις προοπτικές ανάκαμψης της Ελλάδας. Στο τέλος Ιουνίου ο δείκτης Οικονομικού Κλίματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ESI) για την Ελλάδα αυξήθηκε σε ένα επίπεδο κοντά στον μακροχρόνιο μέσον όρο του, υποδηλώνοντας λαμπρές προοπτικές ανάπτυξης, και οι καταθέσεις επέστρεψαν στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα... αν και αυτή η τάση διακόπηκε προσωρινά εξαιτίας των εξελίξεων στην Κύπρο και την πολιτική αβεβαιότητα που προέκυψε πριν τον κυβερνητικό ανασχηματισμό τον Ιούνιο».
Πρόκειται για μια πολύ βιαστική και πρόχειρη ανάγνωση των τάσεων που διαμορφώνουν την ψυχολογία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, στην οποία αποδίδει η έκθεση τόσο μεγάλη σημασία προκειμένου να προβλέψει τις αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας. Οχι γιατί η ελληνική οικονομία έχει πάψει να λειτουργεί τόσο σαν μια οικονομία ελεύθερης αγοράς (από την πρέσα του διευθυντηρίου της τρόικας περνάνε όλα πλέον), αλλά γιατί η ψυχολογία και το οικονομικό κλίμα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, είτε εξαιτίας των αποφάσεων και μέτρων της οικονομικής πολιτικής είτε εξαιτίας των διακυμάνσεων που προκαλεί η διεθνής οικονομική κρίση.
Ετσι, προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως τη βελτίωση του δείκτη Οικονομικού Κλίματος από τα μέσα του 2012 και ύστερα η τρόικα δεν την αποδίδει στην εξάλειψη δύο πολύ βασικών αρνητικών παραγόντων, όπως ήταν ο άμεσος κίνδυνος εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και η πολιτική παραλυσία που απειλούσε την οικονομία στην περίπτωση μετεκλογικής ακυβερνησίας, αλλά τη συνδέει με ένα θετικό παράγοντα, όπως είναι η πίστη στην επερχόμενη ανάκαμψη της οικονομίας.
Ομως, όλοι γνωρίζουμε πως τέτοιοι αυτοματισμοί δεν υφίστανται στην οικονομία και πως τα πράγματα δεν είναι μόνο μαύρο ή άσπρο.
* Απόδειξη το γεγονός ότι ο δείκτης Οικονομικού Κλίματος επιδεινώθηκε τόσο τον Ιούνιο (αυτό πώς και διέφυγε της Ε.Ε.;) όσο και τον Ιούλιο (για τον οποίο ήταν επίσης ενήμερη).
** Σαν να μην έφτανε αυτό, ανεκόπη η τάση επιστροφής των καταθέσεων στις τράπεζες. Ενώ από το τέλος 2009 ώς τον Ιούνιο 2012 οι ελληνικές τράπεζες είχαν απολέσει 87 δισ. καταθέσεων και το αμέσως επόμενο διάστημα ώς τους Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2013 ανακτήθηκαν 13 δισ. καταθέσεων, έκτοτε σταμάτησε η αυξητική ροή. Οι καταθέσεις των ελληνικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών από 164,079 δισ. ευρώ τον Μάρτιο υποχώρησαν στα 162,286 δισ. τον Απρίλιο, αυξήθηκαν στα 163,39 δισ. τον Μάιο, για να υποχωρήσουν πάλι στα 162,651 δισ. τον Ιούνιο. Δηλαδή, φέτος δεν σημειώνεται πια σημαντική αύξηση καταθέσεων, δεδομένου ότι οι καταθέσεις ήταν 161,451 δισ. ευρώ τον Δεκέμβριο του 2012.
Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην κυπριακή κρίση, αλλά κυρίως στην επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, που αναγκάζονται να σηκώνουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες για να ζήσουν.
** Αν στους δείκτες αυτούς προσθέσουμε την κάμψη του Χρηματιστηρίου Αθηνών κατά 21% από τη μέγιστη φετινή τιμή, τις 1.152 μονάδες στις 900 μονάδες (κλείσιμο περασμένης Πέμπτης), τότε ο δείκτης παραμένει στα ίδια επίπεδα που ήταν στις αρχές του 2013.
** Τέλος, παρατηρείται ανακοπή της πτώσης της απόδοσης των 10ετών ομολόγων, η οποία (απόδοση) παραμένει γύρω στο 10%.
Καταλήγοντας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκεφθούμε ποιους συγκυριακούς και χρηματοπιστωτικούς δείκτες θεωρεί η Κομισιόν ως βάση των προβλέψεών της για την επικείμενη ανάκαμψη της οικονομίας. Το να προβάλλουμε τα αυξημένα τουριστικά έσοδα του Μαΐου ως βατήρα της ανάκαμψης σημαίνει ότι αγνοούμε την πραγματικότητα της λοιπής οικονομίας, τη συμπεριφορά της οποίας καθορίζει τόσο η ύφεση στην Ευρώπη όσο, κυρίως, τα νέα μέτρα λιτότητας που πλήττουν ήδη το διαθέσιμο εισόδημα στην Ελλάδα (μειώσεις μισθών, φοροκαταιγίδα με ΦΑΠ κ.λπ., απολύσεις σε Δημόσιο και απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, πλειστηριασμοί ακινήτων και κατασχέσεις καταθέσεων για μη εξυπηρετούμενα δάνεια).
Αυτή η πραγματικότητα είναι όλη μπροστά μας και μόλις τώρα αρχίζει να καταγράφεται στους δείκτες Οικονομικού Κλίματος. Αλλά φαίνεται πως η Κομισιόν θεωρεί τον καλλωπισμό της ψυχολογίας των Ελλήνων αρκετό για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΤΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΤΖΑΒΑΡΑΣ: ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΑ


Φωτογραφία για Άρθρο-καταπέλτης του Κώστα Τζαβάρα κατά των διαπλεκομένων επιχειρηματιών των ΜΜΕ, των δημοσίων έργων και των “νταβατζήδων” του Δημοσίου
Αρθρο του Κώστα Τζαβαρά, Βουλευτή Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας

ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ (ακόμη και η πιο γενναία) για την δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας είναι καταδικασμένη να αποτύχει, αν δεν στηριχθεί σε μία χωρίς έλεος ριζική μεταρρύθμιση του Κράτους και των σχέσεων που «παραδοσιακά» το συνδέουν με την κοινωνία και την οικονομία.

Ενός Κράτους που ως γνωστόν επί δεκαετίες εθίστηκε να μην εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον αλλά ικανοποιούσε συντεχνιακά και ατομικά αιτήματα, πολλάκις και αριστερής υποκινήσεως, έχοντας έτσι καταστεί όργανο απονομής προνομίων και παροχής επιδοτήσεων και διευκολύνσεων σε άτομα ή σε κοινωνικές ομάδες που διατηρούσαν σχέσεις στοργής με την εκάστοτε Κυβέρνηση.

ΥΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ έκτακτες συνθήκες η εξακολούθηση αυτής της κατάστασης είναι ικανή να ακυρώσει κάθε θετική συνέπεια που προκύπτει από την εφαρμογή των διαρθρωτικών μέτρων του Μνημονίου. Είναι αδιανόητο την στιγμή που πλήττονται ανηλεώς οι πελατειακές σχέσεις στον τομέα της απασχόλησης στο Δημόσιο να αφήνονται αλώβητες στον χώρο της «διαπλοκής». Να εξακολουθεί δηλαδή υπό τις ευλογίες ή τουλάχιστον υπό την διακριτική ανοχή της Τρόικας και των «σοφών» της Task Force το Κράτος και οι λειτουργοί του να προσφέρουν ευκαιρίες πλουτισμού σε συγκεκριμένους επιχειρηματίες παραβιάζοντας τους κανόνες του ελεύθερου ανταγωνισμού, επειδή προσβλέπουν σε υλικά ή συμβολικά (επικοινωνιακά) ανταλλάγματα.

ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΑΠΟ την εποχή του Μποδοσάκη μέχρι την εποχή του Τσοχατζόπουλου οι συνήθεις προνομιακοί εφαψίες της εξουσίας έβγαιναν πάντοτε ωφελημένοι. Περιουσίες ολόκληρες κτίστηκαν άκοπα και δωρεάν αξιοποιώντας ένα «συστατικό γράμμα» από κάποιον υψηλά ιστάμενο ή ένα «καλό συμβόλαιο» που καταρτίστηκε κατ’ απόκλιση από τους κανόνες της ισχύουσας νομοθεσίας και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις και υπό τις ευλογίες του Ελεγκτικού Συνεδρίου (βλ. επίκληση λόγου συγγνωστής πλάνης για τη νομιμοποίηση παρανόμων δημοσίων συμβάσεων).

ΣΗΜΕΡΑ ΟΜΩΣ ΜΑΖΙ με τα κλειστά επαγγέλματα που κατ’ επιταγή της Τρόικας έχουν απελευθερωθεί μέχρις ανασκολοπισμού (οι παραδοσιακές επαγγελματικές τάξεις των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των δικαστικών επιμελητών κ.α.) είναι ανάγκη εθνική και δημοκρατική να διαλυθούν τα κλειστά κυκλώματα των «διαπλεκομένων» επιχειρηματιών του τομέα κυρίως των ΜΜΕ, των δημοσίων έργων και των προμηθειών του Δημοσίου.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΥΤΟ δεν συμβιβάζεται με το πνεύμα της μεταρρύθμισης που πρέπει να επικρατήσει, είναι ανάγκη σήμερα να αποκτήσει η χώρα ένα σύγχρονο αποτελεσματικό Κράτος που θα παίρνει επιτελικές αποφάσεις για την οργάνωση της κοινωνίας και την λειτουργία των θεσμών ώστε να διασφαλίζεται η κοινωνική συμβίωση με όρους ελευθερίας, δικαιοσύνης, διαφάνειας, ισότητας και αλληλεγγύης.

ΕΑΝ ΛΟΙΠΟΝ αληθεύει η παραδοχή ότι η Τρόικα εκτός των άλλων ενδιαφέρεται αληθινά για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στον δημόσιο τομέα, τότε πρέπει να μας εξηγήσει πώς συμβαίνει να μην έχει μέχρι σήμερα απαιτήσει να καταργηθούν τα προνόμια που συνδέονται με την άσκηση από ιδιώτες κατά παραχώρηση δημοσίων υπηρεσιών!

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, λόγου χάρη, κατά παράβαση του άρθρου 15 παρ. 2 του Συντάγματος λειτουργούν όχι μόνο χωρίς τον άμεσο έλεγχο του Κράτους αλλά ουσιαστικά εκμεταλλεύονται δημόσια αγαθά, όπως εκείνα των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συχνοτήτων χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Πλουτίζουν υλικά και συμβολικά (αύξηση επιρροής και πολιτικής ισχύος) εις βάρος όλης της κοινωνίας και του Δημοσίου.

ΑΥΤΗ Η ΔΩΡΕΑΝ παράνομη κατοχή και χρήση από ιδιωτικές επιχειρήσεις δημοσίων αγαθών, διαιωνίζει μέχρι σήμερα ένα απαράδεκτο καθεστώς πελατειακών σχέσεων, που είναι ασυμβίβαστο με το πνεύμα που πρέπει να διαπνέει τις μεγάλες μεταρρυθμιστικές αλλαγές του Κράτους.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΧΑΘΗΚΕ η ευκαιρία μαζί με την ίδρυση του νέου φορέα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης να νομοθετηθούν διαδικασίες, θεσμοί και όροι, που θα τακτοποιούσαν το χάος που επικρατεί στον χώρο της ιδιωτικής τηλεόρασης από το οποίο επωφελείται σκανδαλωδώς μία δράκα επιχειρηματιών που κάποιοι (αν όχι και οι περισσότεροι) απ’ αυτούς έχουν κατηγορηθεί ότι αποτελούν το άτυπο ιερατείο της διαπλοκής, μεταξύ οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.

ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ διαπλοκής είναι αδιανόητο να διατηρούνται αλώβητα όταν χιλιάδες πολίτες -στο όνομα της αναγκαίας μεταρρύθμισης του Κράτους- απολύονται από το Δημόσιο, ή βλέπουν καθημερινά την ζωή τους να απειλείται από την φτώχεια. Η οικονομική κρίση δεν θα τελειώσει αν δεν σημάνει για την Ελλάδα και το τέλος των παραδοσιακά και πελατειακά κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων που με την ανοχή αλλά και την διευκόλυνση σε κάποιες περιπτώσεις του κράτους έχουν αχρηστεύσει τον ελεύθερο ανταγωνισμό κυρίως στον τομέα των δημοσίων έργων και των προμηθειών του Δημοσίου. Αλήθεια κανείς δεν βρέθηκε να «καρφώσει» στην Τρόικα τον αναχρονισμό αυτό.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΒΓΟΥΝ στο φως όλες οι μαύρες και κρυφές πτυχές της οικονομικής δραστηριότητας όσων έχουν πλουτίσει στην διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων με δημόσια χρήματα που στέρησαν από άλλους. Αλλά και η altera pars της διαπλοκής οι «παραδοσιακοί» φορείς της πολιτικής εξουσίας είναι αδιανόητο να περάσουν απέναντι, δηλαδή στην μετά την κρίση εποχή, χωρίς να υποστούν τον «καθαρτήριο» έλεγχο νομιμότητας των αποκτημάτων τους. Για πολλούς -πρώην και εν ενεργεία πολιτικούς- θρυλείται ότι διέθεταν λογαριασμούς στο εξωτερικό, που δεν έχουν δηλωθεί στο «πόθεν έσχες». Κάποιοι μάλιστα λέγεται ότι συμμετέχουν και σε υπεράκτιες εταιρείες.

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να φορολογούνται απηνώς οι πολίτες που ανήκουν στην μεσαία τάξη (ιδιοκτήτες ακινήτων, μικροί και μέσοι επιχειρηματίες, στελέχη επιχειρήσεων κ.α.) χωρίς μέχρι σήμερα να έχει ελεγχθεί η προέλευση του πλούτου που κρύβεται κάτω από τις υπεράκτιες (off-shore) επιχειρήσεις και να εκκρεμεί ο έλεγχος των καταθέσεων Ελλήνων στο εξωτερικό.

ΒΕΒΑΙΑ, ΤΟ ΠΛΕΟΝ ενδιαφέρον είναι να καταστεί επί τέλους γνωστό πόσοι και ποιοι από τους υπόλογους σε δημόσια λογοδοσία πολίτες έχουν κρύψει νόμιμα ή μαύρα πλούτη σε τέτοιες εταιρείες. Καμία ριζική μεταρρύθμιση που γίνεται με πολιτικά μέσα δεν πρόκειται να επιτύχει τον στόχο της, αν δεν αποδείξουν την νομιμότητα των δικών τους αποκτημάτων όσοι παίρνουν τις επώδυνες για την κοινωνία αποφάσεις.

Η ΡΕΤΣΙΝΙΑ ΤΗΣ «κλεπτοκρατίας» δεν πρόκειται να εξαλειφθεί με διακηρύξεις και εξορκισμούς, αλλά με ενδελεχείς και εμπεριστατωμένους ελέγχους στην περιουσιακή κατάσταση όλων ανεξαιρέτως των προσώπων που συγκροτούν την οικονομική και την πολιτική ελίτ της χώρας. Αλλά είναι εύλογο το ερώτημα: γιατί άραγε η Τρόικα δεν έχει συμπεριλάβει στις «προαπαιτούμενες δράσεις» και την εξάλειψη της «διαπλοκής» που έχει οδηγήσει πελατειακά και αθέμιτα πακτωλό δημοσίου χρήματος σε συγκεκριμένους αποδέκτες και αποδεδειγμένα είναι πηγή άδηλου πλουτισμού;

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΡΙΑΣ ΑΞΙΟ γιατί δεν ζητεί η Τρόικα να ελεγχθούν οι δημόσιες προμήθειες και τα μεγάλα δημόσια έργα ξεκινώντας από την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 μέχρι σήμερα. Γιατί δεν δημοπρατούνται μέχρι σήμερα προς όφελος του Δημοσίου οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες. Γιατί δεν αναζητούνται από τις αρμόδιες διεθνείς αρχές στοιχεία για συμμετοχή σε υπεράκτιες εταιρείες και για ύπαρξη τραπεζικών λογαριασμών σε διεθνείς φορολογικούς ή τραπεζικούς παραδείσους Ελλήνων πολιτών που είναι υπόχρεοι σε δήλωση «πόθεν έσχες».

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ στοιχειώδεις υποχρεώσεις μιας πολιτείας που αναγνωρίζει ότι οι θυσίες των πολιτών για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, οφείλουν να κατανέμονται δίκαια και αναλογικά. Διαφορετικά, κάθε ανισομερής κατανομή σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των μεσαίων και ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας υπέρ των «παραδοσιακών» εφαψιών της πολιτικής εξουσίας, συσπειρώνει την δυναμική μιας δίκαιης οργής ικανής να σαρώσει στο πέρασμα της θεσμούς και πρόσωπα.
 
ΠΗΓΗ: PARASKHNIO ΚΑΙ NEWSNOW

7 μύθοι και 1 βεβαιότητα για το ελληνικό δημόσιο

7 μύθοι και 1 βεβαιότητα για το ελληνικό δημόσιο


Μύθος 1ος: Ο αριθμός των ΔΥ δεν είναι μεγάλος, βρίσκεται στο μέσο όρο των χωρών της Ευρώπης. Πράγματι, αν συγκρίνουμε τον αριθμό των ΔΥ με τον πληθυσμό, είμαστε στο μέσο όρο. Αν όμως τον συγκρίνουμε με τον αριθμό όσων εργάζονται (αφαιρέσουμε δηλαδή συνταξιούχους και ανέργους) τότε είμαστε πολύ υψηλότερα από τα ευρωπαϊκά αντίστοιχα. Έχουμε συνολικά 4.7 εκατομμύρια οικονομικά ενεργούς πολίτες, από τους οποίους 1.5 εκ. άνεργοι και 900 χιλ. ΔΥ. Ταυτόχρονα, έχουμε 2.8 εκ. συνταξιούχους. Είναι λοιπόν μαθηματικά αδύνατον να συντηρηθεί στις παρούσες συνθήκες αυτό το κράτος (περαιτέρω μείωση των μισθών θα σήμαινε ακόμη μεγαλύτερη σπατάλη, αφού εντωμεταξύ θα χάναμε και τις όποιες δημόσιες υπηρεσίες παρέχονται σήμερα).
Μύθος 2ος: Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι αρκούντως παραγωγικοί. Ελλείψει αξιολόγησης, στο δημόσιο συναντά κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι. Υπάρχουν επίορκοι, τεμπέληδες και κοπανατζήδες, όπως υπάρχουν και άνθρωποι που με το φιλότιμό τους κρατούν στην πλάτη ολόκληρη τη δημόσια διοίκηση. Η συνολικά χαμηλή παραγωγικότητα του ελληνικού δημοσίου, οφείλεται κυρίως στην έλλειψη μηχανοργάνωσης (που κανονικά θα οδηγούσε σε αποχωρήσεις), στην κακή κατανομή του προσωπικού, στην έλλειψη αξιολόγησης και στην έλλειψη κινήτρων και ποινών. Η πολυνομία και η υπερβολική γραφειοκρατία (προϊόντα συχνά του υπερπληθυσμού υπαλλήλων και οργανισμών) επίσης δεν βοηθούν στην άνοδο της παραγωγικότητας. Ταυτόχρονα, υπάρχουν άνθρωποι με πολλά προσόντα και ικανότητες, που προσλήφθηκαν μέσα από αδιάβλητους διαγωνισμούς, όπως υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς προσόντα και χωρίς ικανότητες, που προσλήφθηκαν ρουσφετολογικά – οι τελευταίοι μάλιστα βρίσκονται συχνότερα σε θέσεις ευθύνης…! Είναι λάθος λοιπόν να βάζουμε όλους τους ΔΥ στο ίδιο τσουβάλι.
Μύθος 3ος: Η απόλυση μερικών χιλιάδων ΔΥ θα φέρει περαιτέρω ύφεση, αφού θα μειωθεί ακόμη περισσότερο η κατανάλωση. Αυτό είναι λάθος! Οι μισθοί των ΔΥ – που υποτίθεται ότι θα χαθούν από την κατανάλωση αν αυτοί απολυθούν – δε φυτρώνουν στα δέντρα. Αφαιρούνται μέσω φόρων και εισφορών από την αγορά! Τα χρήματα λοιπόν που θα ξόδευαν οι απολυμένοι ΔΥ, απλώς θα τα ξοδέψουν οι ιδιώτες που τους πλήρωναν με τους φόρους τους ή θα μείνουν στις τσέπες των καταστηματαρχών, που τώρα θα χρειάζεται να πληρώνουν χαμηλότερους φόρους και χαράτσια.
Μύθος 4ος: Η απόλυση μερικών χιλιάδων ΔΥ θα επιδεινώσει την ανεργία. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Η διατήρηση θέσεων στο δημόσιο τομέα, είναι αυτή που προκαλεί την ανεργία! Με το μέσο μισθό του δημοσίου να είναι περίπου 2,5 φορές μεγαλύτερος από το μέσο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, η διατήρηση κάθε θέσης στο δημόσιο κοστίζει στην απώλεια 2,5 θέσεων στον ιδιωτικό τομέα, αν υποθέσουμε ότι μια επιχείρηση έχει ισοσκελισμένο ισολογισμό. Αν μάλιστα μια επιχείρηση έχει ζημιές (η πλειοψηφία σήμερα) ο αριθμός των θέσεων που θα χαθούν και φέτος από τον ιδιωτικό τομέα, μπορεί να είναι 3 ή και 4 φορές ο αριθμός των δημόσιων θέσεων που θα διατηρηθούν.
Μύθος 5ος: Όσο μεγαλύτερο δημόσιο έχουμε, τόσο περισσότερες δωρεάν υπηρεσίες απολαμβάνουμε. Η παραπάνω παραδοχή αποτελεί τη βασικότερη παρανόηση της σύγχρονης Ελλάδας. Δωρεάν υπηρεσίες ΔΕΝ υπάρχουν. Κάθε υπηρεσία κοστίζει σε υλικά, ενέργεια και εργατοώρες, που κάποιος πληρώνει. Αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς! Τις μεν ιδιωτικές υπηρεσίες τις πληρώνουμε απευθείας, τις δε δημόσιες μέσω των φόρων, των εισφορών αλλά και των δανείων που η χώρα λαμβάνει στο όνομά μας. Αυτό που κάνει το κράτος στην ουσία, είναι να διαχειρίζεται για εμάς, μέρος των χρημάτων μας.
Μύθος 6ος: Όντας απρόσωπο, το δημόσιο διασφαλίζει πιο δίκαιες υπηρεσίες προς τον πολίτη. Σε αντίθεση, οι ιδιώτες σκέφτονται μόνο το κέρδος τους. Κι όμως! Το δημόσιο χρησιμοποιείται κατεξοχήν για την ικανοποίηση ρουσφετιών και την εξυπηρέτηση ημετέρων. Ταυτόχρονα, η παραπάνω παραδοχή, λαμβάνει – λανθασμένα – ως δεδομένο πως, η επιδίωξη κέρδους είναι κακό πράγμα. Στην πραγματικότητα, όταν το κράτος φροντίζει για την τήρηση των νόμων, η επιδίωξη κέρδους είναι επωφελής για τους καταναλωτές: ο ιδιώτης έχει συμφέρον να γίνεται όλο και καλύτερος, όλο και φθηνότερος από τους ανταγωνιστές του, αν θέλει να διασφαλίσει την κερδοφορία του. Επί πλέον, όσο κερδίζει αυτός τόσο αυξάνονται και οι φόροι που πληρώνει. Καμία χώρα δεν κέρδισε από το να έχει πολλές ζημιογόνες επιχειρήσεις. Από την άλλη, υπάρχουν πράγματι ορισμένες κοινωνικές λειτουργίες, που είτε αφορούν την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος, είτε είναι από τη φύση τους μονοπωλιακές. Αμφότερες θα ήταν επικίνδυνο να ανατεθούν σε ιδιώτες. Παραδείγματα των πρώτων αποτελούν η άμυνα, η αστυνόμευση, η απονομή δικαιοσύνης, η προστασία του περιβάλλοντος, η άσκηση προνοιακής πολιτικής κ.α. και των δεύτερων η διαχείριση δικτύων, όπως αυτό για τη μεταφορά (αλλά όχι την παραγωγή ή τη διανομή) ηλεκτρικής ενέργειας, οι αγωγοί φυσικού αερίου, πετρελαίου και νερού, το σιδηροδρομικό δίκτυο (αλλά όχι τα τραίνα που κινούνται σ’ αυτό) κ.α.
Μύθος 7ος: Η χώρα μπορεί με κάποιο τρόπο να γλιτώσει από την κρίση, χωρίς να αναγκαστεί να καταφύγει σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Αυτός ο μύθος συντηρείται για λόγους που θα εξηγηθούν αμέσως παρακάτω. Για να ξεφύγουμε από την κρίση, χρειάζεται να αυξηθεί το ΑΕΠ. Το ΑΕΠ αυξάνεται από την παραγωγή του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος αυτή τη στιγμή στραγγαλίζεται για να διατηρηθεί το δημόσιο στο σημερινό του μέγεθος. Είναι λοιπόν αναπόφευκτο να γίνουν κάποιες απολύσεις. Ζητούμενο είναι αυτές να γίνουν δίκαια και συντεταγμένα κι όχι οριζόντια. Η παρελκυστική τακτική της τρικομματικής κυβέρνησης, καθώς και οι περί του αντιθέτου ρητορείες της αντιπολίτευσης, δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες στη χώρα. Το αποτέλεσμα αυτών των τακτικών θα είναι να οδηγηθούμε σε άτακτες και βιαστικές απολύσεις (χωρίς δηλαδή καν τη στοιχειώδη αξιολόγηση ή την εξέταση των συνθηκών κάτω από τις οποίες έγινε η κάθε πρόσληψη) κάτω από συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης χρονικής και οικονομικής πίεσης.
Πολύ φοβούμαι όμως, πως αυτή είναι η προτίμηση των κυβερνώντων! Όπως ευκολότερα δικαιολογείς μια απευθείας ανάθεση για κατεπείγον έργο, έτσι και ευκολότερα διατηρείς στη θέση τους ανθρώπους που προσλήφθηκαν με αναξιοκρατικές διαδικασίες, όταν ο χρόνος και οι συνθήκες πιέζουν. Σημειώνω λοιπόν ότι η άμεση έναρξη διαδικασιών αξιολόγησης και απομάκρυνσης όσων κρίνονται ακατάλληλοι είναι ΚΑΙ προς το συμφέρον των καλών και άξιων δημόσιων υπαλλήλων. Ακόμη όμως κι αν αυτό δεν επιτευχθεί, η μείωση του σημερινού μεγέθους του δημοσίου εξακολουθεί πάραυτα να αποτελεί αναπόφευκτη ανάγκη. Η κοινωνία ήδη βρίσκεται στα όριά της, από τους φόρους που της επιβάλλονται.
*Ο Γιώργος Καραβάνας είναι μοριακός Βιολόγος

ΠΗΓΗ: http://gkaravanas.wordpress.com

ΠΕΡΙ ΔΗΘΕΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΥ

Μαθανε τωρα τον κοινωνικο αυτοματισμο. Βλεπετε ειναι κοινωνικος αυτοματισμος να γινουν απολυσεις λουφαδορων και επιορκων ενω δεν ειναι να αναγκαζεις τον ιδιωτικο τομεα να απολυει με τους φορους και τα χαρατσια που βαζεις για να καλυψεις το ελλειμα που παραγει το δημοσιο με τους υπεραριθμους υπαλληλους;

ΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

 ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!  ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΠΑΡ'ΕΦΕΤΑΙΣ ΔΥΤΙ...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Πηγή: Λογισμικό "Σήμερα"