ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ

Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΥΨΗΛΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΣΕ ΑΠΟΤΥΧΙΑ. ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΚΟΥΡΕΜΑ ΧΡΕΟΥΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΝΩ Η ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΙΚΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΑΚΡΙΒΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.

ΕΕ: Ρήξη, Ρίγα 2 το eurogroup της Πέμπτης

Βρυξέλλες, του Θάνου Αθανασίου

Οι κοινοτικοί αξιωματούχοι και οι θεσμοί οργίζονται με την στάση της ελληνικής κυβέρνησης την οποία θεωρούν μη παραγωγική και η οποία οδήγησε σε αδιέξοδο και διακοπή του τελευταίου γύρου συζητήσεων στις Βρυξέλλες.

Τρεις πηγές της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ αντίστοιχα επιβεβαιώνουν ότι οι ελληνικές προτάσεις ήταν ανεπαρκείς, ήρθαν εκπρόθεσμα μετά τις συναντήσεις του Σαββάτου και της Κυριακής και περιλάμβαναν “ένα μόνο πινακάκι”.

“Μας επανέλαβαν πράγματα που είχαν ξαναπεί, μη εμπεριστατωμένα και αίολα, τα οποία τα είχαμε συζητήσει και απορρίψει πρόσφατα”.

Ως εκ τούτου οι θεσμοί αποφάσισαν ότι “ως εδώ και μη παρέκει” με τις ελληνικές προτάσεις και ζητούν πλέον μέτρα ύψους 2 δισ. ευρώ μόνιμα και διαρθρωτικά, δηλαδή, όχι έσοδα one off από φόρους αβέβαιης εισπραξιμότητας, αλλά μείωση των δαπανών.

“Το κράτος πρέπει να εντοπίσει και να περικόψει δαπάνες 2 δισ., υπάρχουν τρόποι”, λένε πηγές της ευρωζώνης.

Επαναλαμβάνουν δε ότι “δεν ζητήσαμε ούτε το ΦΠΑ, ούτε μείωση συντάξεων, δεν μας ενδιαφέρει”. Εξηγούν ότι ζήτησαν “πλήρη κατάργηση των πρόωρων συντάξεων, συγχώνευση των ταμείων, κόψιμο των ρετιρέ, κατάργηση του εφάπαξ και όλων των παραλογισμών του ελληνικού συστήματος, που δεν μπορεί κανείς να δικαιολογήσει στους υπόλοιπους Ευρωπαίους”.

Εξηγούν ότι “με την αύξηση του ΦΠΑ θα πέσει η κατανάλωση και δεν είναι δυνατόν το κράτος να υπολογίζει παράλογα έσοδα”. Ανάμεσα στα παράλογα έσοδα είναι και οι υπολογισμοί για τις τηλεοπτικές άδειες.

Οι κοινοτικοί αξιωματούχοι εξηγούν ότι δεν κατανοούν τις δηλώσεις Δραγασάκη, για τον οποίον λένε ότι “δεν πήρε μέρος σε καμιά συνάντηση καμία από τις δύο μέρες”.

Αντιθέτως, κοινοτικός αξιωματούχος σχολίαζε με σκωπτικό ύφος το πρόγευμα των Ελλήνων διαπραγματευτών στην ακριβή Sablon και τη διαμονή στο επίσης πολυτελές “The hotel” πρώην “Hilton” των Βρυξελλών, ξενοδοχείο για πρωθυπουργούς και αρχηγούς κρατών. Η ελληνική ενδεκαμελής ομάδα αποχώρησε το βράδυ της Κυριακής με κρατικό αεροσκάφος. Ομολογουμένως πολλά έξοδα για 45 λεπτά που κράτησε η συνάντηση της Κυριακής.

Ο πρόεδρος Γιούνκερ είναι φανερά απογοητευμένος από τις εξελίξεις και διαμηνύει ότι το λόγο έχει τώρα το eurogroup, που θα πρέπει να ερωτηθεί, τι θέλει να γίνει με την Ελλάδα. Ο ίδιος πήρε όσες πρωτοβουλίες μπορούσε για να φέρει τις δύο πλευρές κοντά και πιστεύει ότι έστω και την τελευταία στιγμή η κυβέρνηση πρέπει να αποκτήσει την πολιτική βούληση να κάνει πραγματικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα.

Ήδη, πηγές των Βρυξελλών κοιτάνε προς το Λουξεμβούργο της Πέμπτης και μιλάνε για “Ρίγα 2”.

ΠΗΓΗ: REAL

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ: ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΣΕ ΝΑΥΑΓΙΟ. ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ ΑΠΑΝΤΕΣ.

ΑΜΕΣΗ ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΡΧΗΓΩΝ.

Η ΑΜΕΣΗ ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑΞΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ.

Ο τύραννος του εμποράκου

15.06.2015

Υπάρχει μία λέξη που μπορεί κάποιος να πει σε οποιονδήποτε ελεύθερο επαγγελματία και να του χαλάσει τη διάθεση: ΟΑΕΕ. Παλαιότερα ονομαζόταν ΤΕΒΕ. Το ασφαλιστικό αυτό ταμείο μπορεί να έχει αλλάξει ονομασία, αλλά δεν έχει μεταβάλει (προς το καλύτερο, εννοείται) τη δομή, τις υπηρεσίες του και την αναλογία των απολαβών του (από τους υποχρεωτικά ασφαλισμένους) με τις παροχές του.
Στην παράξενη πατρίδα μας, μπορεί κάποιος να παρανομήσει όταν εργάζεται, δίχως να θελήσει να παραβεί τον νόμο. Μπορεί να ανοίξει παρτίδες με τη Δικαιοσύνη, ακόμα κι όταν η εργασία του βρίσκεται σε κατάσταση... αφασίας λόγω κρίσης. Το μόνο που χρειάζεται για να γίνει παραβάτης είναι να μην πληρώνει το ασφαλιστικό ταμείο του - τον ΟΑΕΕ, εν προκειμένω.
Σε μια υποτιθέμενη ελεύθερη οικονομία, αλλά κατ' ουσίαν βαθύτατα κρατικιστική, ο επαγγελματίας υποχρεώνεται από το κράτος να πληρώνει τον ΟΑΕΕ ή άλλα χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία του παρέχουν υπηρεσίες μόνο από το δικαστικό τμήμα τους, όταν μένουν απλήρωτα. Αντί σεβαστών συντάξεων και ανθρώπινης περιθάλψεως, οι υπήκοοι του κράτους λαμβάνουν μηνύσεις αν δεν μπορούν να πληρώσουν μαλλιοκέφαλα για το τίποτα. Φυσικά, οι διοικήσεις που κατορθώνουν να οδηγήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία σε «ναυάγιο» είθισται να διορίζονται από το κράτος.
Οπως έγραψε η «κυριακάτικη δημοκρατία», η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών στον ΟΑΕΕ είναι δεδομένη, και με ζημιές και με κέρδη! Στο ρεπορτάζ της εφημερίδας μας σημειώνεται ότι «υπάρχουν ελεύθεροι επαγγελματίες με αισθητά μειωμένα εισοδήματα ή και καθόλου την περίοδο της κρίσης, αλλά την ίδια στιγμή καλούνται να καταβάλουν υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές, επειδή συμπλήρωσαν διετία και ανέβηκαν ασφαλιστικό κλιμάκιο».
Το δικαίωμα της επιλογής ιδιωτικής ή κρατικά «οργανωμένης» ασφάλισης φυσικά δεν δίδεται στους αδυσώπητα φορολογούμενους πολίτες. Θέλοντας και μη, ο εργαζόμενος και ο επαγγελματίας θα ρίξουν τα χρήματά τους στη μαύρη τρύπα των δημόσια ελεγχόμενων Ταμείων και, αν τους περισσεύουν πόροι, μπορούν να κάνουν και ιδιωτική ασφάλιση.
Ο τύραννος του εμποράκου λέγεται ΟΑΕΕ...

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ: ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ.

Σεκτοποιημένος ευσεβισμός ή ορθόδοξη πνευματικότητα;

Δημοσιεύθηκε: 5 Απριλίου 2014

Πριν απαντήσει η Εκκλησία σήμερα στο κεφαλαιώδες τούτο ερώτημα, θα πρέπει να είναι αποφασισμένη να εγκύψει στην αυτοσυνειδησία της, να κάνει τη νεότερη ιστορική της αυτοκριτική και να καταστεί, εφόσον χρειαστεί, δυσάρεστη σε κείνους που προσπαθούν να την προσαρμόσουν στα δικά τους, εφάμαρτα, αντορθόδοξα και πολύμορφα εκκοσμικευτικά δεδομένα. Μια απάντηση σοβαρή, υπεύθυνη και πνευματική θα στοιχίσει εξάπαντος σε πολλά επίπεδα και θα επιφέρει συγκρούσεις σε πολλά μέτωπα.

Η σεκτοποίηση και η πουριτανική περιχαράκωση είναι χαρακτηριστικό που προσιδιάζει κατά κύριο λόγο στις αιρετικές παρασυναγωγές, όπως βλέπουμε το φαινόμενο να διατρέχει την εκκλησιαστική ιστορία. Αυτό σημειώνεται εισαγωγικά σε αντιδιαστολή με την ανοιχτότητα και τον αέρα της αγαπητικής ελευθερίας που πνέει μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας του Χριστού, η οποία συμπαθεί, συγχωρεί, αγκαλιάζει και μεταμορφώνει τον σύμπαντα κόσμο στην πορεία του κτιστού είναι προς την εσχατολογική του εξανάσταση.

Το πρόβλημα των αιρέσεων και των σχισμάτων, βέβαια, έχει το θετικό – αν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι – στοιχείο της εξόφθαλμης απόσχισής τους από τη λειτουργική κοινωνία με τις κανονικές Τοπικές Ορθόδοξες Επισκοπές, οπότε τα πράγματα καθίστανται πλέον διαφανή και ευχερή, τουλάχιστον ως προς την επίσημη και πρώτη αντιμετώπισή τους αναφορικά με την προστασία του λαού του Θεού και την αμυντική και θεραπευτική ποιμαντική τακτική απέναντι στα νοσούντα μέλη του Σώματος του Κυρίου.

Ο βαθμός δυσκολίας, όμως, αυξάνει επικίνδυνα, όταν πρόκειται για συγκροτήσεις ομάδων εντός της επίσημης Εκκλησίας, οι οποίες πραγματώνονται πολλές φορές στο όνομα και για την προστασία της ίδιας της Ορθοδοξίας της. Είναι προφανές ότι εδώ τα πράγματα καθίστανται δυσχερέστατα, όχι μονάχα για τον εντοπισμό της προβληματικότητάς τους από την Εκκλησία και την  εξ αυτών αλλοίωση της ταυτότητάς της, αλλά και για τον αυτοπροσδιορισμό των ιδίων των εμπλεκομένων σε αυτές τις διάτρητες παρασυνάξεις, εφόσον δεν διαισθάνονται τη στρεβλωμένη τους πνευματικότητα. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η ελλιπής τούτη ενσυναίσθηση των εν λόγω ατόμων συντηρείται πολλάκις από τη σιωπηρή ανοχή  ή και την επευφημία της ίδιας της Εκκλησίας!

Όλα τούτα φαντάζουν κάπως θεωρητικά, ωστόσο η ορατή και απτή πραγματικότητα τα επικυρώνει μέρα με τη μέρα. Το δυστύχημα εν προκειμένω είναι ότι δεν συνιστά μονάχα ευθύνη των ενεχομένων στις παρεκκλησιαστικές ομάδες η διαιώνιση της σκολιάς τούτης κατάστασης, αλλά προπαντός της ίδιας της Εκκλησίας, η οποία προφανώς ταλανίζεται από εσωτερικούς διχασμούς, ενδοαλληλοσυγκρουόμενες τάσεις και απροσδιοριστία αυτοσυνειδησίας, εφόσον και στις ηγετικές της ακόμη θέσεις απαντώνται άτομα προερχόμενα ή φίλα προσκείμενα στους χώρους των οργανώσεων αυτών.

Το αντεπιχείρημα της εγκόλπωσης των πάντων εντός της μητρός Εκκλησίας εξαιτίας των αντίστοιχων ενστικτωδών αισθημάτων από τον χώρο της φυσικής πραγματικότητας ή της περίθαλψης των ασθενούντων μελών της προς πρόληψη εξόδου από τον σωτηριώδη της χώρο και παράδοσής τους εν είδει βοράς στο στόμα του αρχεκάκου εχθρού (σε καταχωρημένες και πρόδηλες αιρέσεις, έτερα θρησκεύματα ή και τον αθεϊσμό ακόμη), μπορεί μεν να έχει κάποια λογική ή ποιμαντική βάση, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί τόσο καθοριστικό λόγο, ώστε να διαιωνίζονται σκιώδεις καταστάσεις μέσα στον κατεξοχήν χώρο της Χάριτος.

Η ατολμία των ιθυνόντων να θίξουν τα κακώς κείμενα ή και η επευλογία τους πολλές φορές σε άτομα προερχόμενα από τον οργανωσιακό χριστιανισμό – συγγενικές συμπάθειες, ασθενής θεολογική κατάρτιση, δειλία εκ ποικίλης ενοχικότητας, βόλεμα από τη συνδρομή εκείνων στο δικό τους κατηχητικό και ιεραποστολικό έργο είναι μερικές από τις συνηγορούσες παραμέτρους προς τις αιτιώδεις βάσεις του φαινομένου – έχουν φέρει το θέμα σήμερα σχεδόν σε αποστηματική κατάσταση. Όσο δε θα χρονίζει το πρόβλημα, τόσο θα δυσκολεύει η σχετική θεραπεία του.

Όταν κάτι δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως κακό, δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν είναι. Άλλωστε οι μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες πνευματικές πλάνες, τις οποίες βλέπουμε κυρίως απαντώμενες σε μεγάλους ασκητές, είναι αδιόρατες ή, ακριβολογώντας περισσότερο, διό και είναι τέτοιου είδους. Ο γράφων δεν θα επανελάμβανε τις σχετικές αράδες για τον σεχταριστικό χριστιανισμό, που έχει εκτενέστατα αναλυθεί από  ικανό αριθμό μελετητών, εάν δεν γνώριζε την αντίθεση προς όλες αυτές τις παρεκκλησιαστικές ομάδες και τον οργανωσιακό εν γένει ευσεβισμό από την πλευρά του οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτός. Το σύνολο σχεδόν των σύγχρονων γερόντων αποστασιοποιούνταν άμεσα ή έμμεσα από τέτοιους χώρους, άλλοτε φανερά και άλλοτε πλαγίως ή μυστικώς, προφανώς γιατί δεν ήταν ακόμη έτοιμη η Εκκλησία να αποκαθάρει τέτοια προβληματικά φαινόμενα και για να μη σκανδαλισθούν οι ασθενείς στην πίστη και οι πολλοί. Ομολογώ, πάντως, εν παρρησία ότι μέχρι σήμερα δεν συνάντησα έναν ευλογημένο γέροντα που να εκφράσθηκε θετικά για τις πάσης φύσεως οργανώσεις ή που να μην τις έχει τεχνηέντως απαξιώσει.

Είναι γεγονός ότι η ίδια η εξέλιξη των πραγμάτων και η κοινωνία απέβαλε εν τοις πράγμασι τις ποικίλες χριστιανικές αδελφότητες, τις μικρές ή μεγάλες οργανώσεις και τον ευσεβισμό τους. Η παρωχημένη, αυτοπεριχαρακούμενη, εσωστρεφής, ιδιωτεύουσα, φοβική και ελιτίστικη πνευματικότητα που καλλιεργείται στους εν λόγω χώρους όχι απλά δεν πείθει, αλλά μάλλον πλέον και απωθεί. Η εκλεκτισμός, η φαρισαϊκή αδιαφορία και αυτάρκεια, η νοοτροπία του μεγάλου αδερφού του ασώτου, η απουσία της ψυγείσης αγάπης και της συμπαθείας, η αφιλαδελφία, η αστοργία, η ουσιαστική απείθεια στην Εκκλησία, η στιλιζαρισμένη και κονσερβοποιημένη συμπεριφορά και θρησκευτικότητα, η τυπολατρία, η προγονοπληξία, τα εμφωλεύοντα επιμελώς πάθη της φιλαυτίας, της αλαζονείας, της υπεροψίας και πολλά έτερα (όπως κακότητας, ζηλοφθονίας, κατακρίσεως) κάτω από την επιδερμική ευσεβοσχημία και το ψευδεπίγραφο αγιωτικό προφίλ, η πρόταξη του φαίνεσθαι αντί του είναι, η ad extra και ad intra παροχή και αποδοχή της εικόνας και της (ψευδ)αίσθησης των «καθαρών» (κοινός παρονομαστής σε τέτοιου είδους ομάδες, προσφυώς με αρχαίες και νεότερες αιρετικές και σχισματικές σέχτες), η ερχόμενη εξωτερική εμφάνιση από άλλες εποχές ή άλλο πλανήτη, η επαρχιώτικη διαφήμιση ενός περίκλειστου και εθνοφυλετικού χριστιανισμού μάλλον εσωτερικής κατανάλωσης, η μονομέρεια, η κατευθυνόμενη σκέψη, η πολυεπίπεδη  ακαμψία, η αναπαραγωγή από τους εκείσε πνευματικούς πιστών φωντοαντιγράφων μιας άχρωμης, άγευστης, ανελεύθερης και συμπλεγματικής πνευματικότητας, η ανταγωνιστική σχέση προς την Εκκλησία (Επισκόπους, Ενορίες και Μοναστήρια), είναι ευάριθμες ενδείξεις που εξάπαντος μαρτυρούν την τεθλασμένη πνευματικότητα που εκκολάπτεται σε τέτοιους χώρους και μάλιστα πολλές φορές με θύματα άτομα καλοπροαίρετα (Β’ Τιμ. 3:1-5).

Κανείς δεν αμφισβητεί την άχρι στιγμής προσφορά τους στην Εκκλησία ή τουλάχιστον την καλή πρόθεση των περισσοτέρων τους. Δεν αρκεί όμως τούτο μονάχα. Ο δυτικός ευσεβισμός, η προτεσταντίζουσα πνευματικότητα και πρακτική, η εξωτερική ευλάβεια, ο ιεραποστολικός ακτιβισμός, η άγνοια και η πολεμική (αυτό πλέον μετριάστηκε τελευταία σε μεγάλο βαθμό λόγω των απαιτήσεων των καιρών και της προώθησης της πατερικής γραμματείας και του αγιορείτικου μοναχισμού) σε βάρος της γνήσιας ορθόδοξης παράδοσης (π.χ. της μοναστικής άσκησης) και πολλά άλλα είναι μερικά εκ των πολλών τρωτών τους σημείων, τα οποία προβληματίζουν σοβαρά για το αν τελικά η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά της θετικής τους αποτίμησης. Θα έλεγα σαν ένα τελευταίο προσωπικό σχόλιο ότι η κατηχητική συνδρομή τους (πρέπει να) σταματάει στα πρώτα χρόνια του δημοτικού σχολείου, ενώ η παραμονή σε τέτοιους χώρους οδηγεί (ή μαρτυρεί εξάπαντος) αφεύκτως σε πνευματική, τουλάχιστον, ανωριμότητα.

Το παρόν δεν προτίθεται να αναλύσει όλο το εύρος του τεράστιου αυτού φαινομένου που βασανίζει τους εκκλησιαστικούς ανθρώπους τα τελευταία χρόνια. Είναι άλλωστε φύσει αδύνατο. Ήδη ο Χ. Γιανναράς, παρά τις όποιες προσωπικές εμπλοκές και εμπάθειές του αναφορικά με τη δυτικόσχημη και ξενόφερτη τούτη Οργανωσιακή θρησκευτικότητα, ανέλυσε εκτενέστατα και ευστοχότατα το ζήτημα. Το θέμα μας εδώ είναι άλλο: πότε επιτέλους η επίσημη Εκκλησία θα λάβει τη γενναία απόφαση να αποκαθάρει τις εμβόλιμες και ετερόκλητες για την Ορθοδοξία πνευματικές εκείθεν τοξίνες, που φιλοξενεί ή ανέχεται σε αυτές τις ομάδες και τοιουτοτρόπως να ξεκαθαρίσει μια και καλή τη θέση της, συνεπής προς τη θεολογία και την εκκλησιολογία της;

Δυστυχώς, όπως είπαμε και παραπάνω, οι Επίσκοποι χειροτονούν ιερείς θρησκευτικών σωματείων (πρωτοφανές τωόντι στην ορθόδοξη παράδοση) και ποικιλοτρόπως εναγκαλίζονται τις παρ(εξω)εκκλησιαστικές συναγωγές. Αν η λογική των αριθμών ισχύει και εδώ, όπως και στο θέμα των αδιάκριτων χειροτονιών, δηλαδή να μη χάσουμε πιστούς, δεν βρίσκει τον γράφοντα σύμφωνο, διότι πέρα από τον πελατειακό και εκκοσμικευτικώς γιάπικο χαρακτήρα αυτής της λογικής, μοιάζει να αδιαφορεί για την ποιότητα της παρεχόμενης πνευματικότητάς της. Με άλλα λόγια, είναι σαν να ενδιαφέρεται να έχει χριστιανούς, αλλά δεν τη μέλει τόσο αν τους κατά(δια)στρέφει εντός της.

Ποια η λύση άραγε στο πρόβλημα; Μα φυσικά και ο εκκλησιασμός απασών των χριστιανικών παραθρησκευτικών συναγωγών και ομάδων. Η Ιερά Σύνοδος μπορεί κάλλιστα να «κλείσει» τις αίθουσες των συγκεντρώσεών τους και να απαγορεύσει οιαδήποτε θρησκευτική συνάθροιση εκτός των ιερών Ναών ή τουλάχιστον άνευ της γνώμης και γνώσης εκάστου Επισκόπου. Ιερείς και αίθουσες επίσημα καταγεγραμμένες ως ανήκουσες σε Αδελφότητες και Σωματεία δεν νοούνται και πρέπει να απαγορευθούν ρητά και πάραυτα, πολλώ δε μάλλον ομιλίες, κατασκηνώσεις και κατηχητικά εκτός των ενοριών. Η ύπαρξη επίσης αγάμων «αφιερωμένων» λαϊκών (άλλο καινό φρούτο στα καθ’ ημάς) θα πρέπει να πάψει επίσης να ευλογείται άμεσα ή έμμεσα από την Εκκλησία. Αυτά τα ολίγα έτσι, ενδεικτικά και μόνο.

Η Σύνοδος μπορεί να κάνει πολλά. Και δεν πρέπει κατά τη γνώμη μας να το καθυστερήσει άλλο. Οιοσδήποτε χώρος εκτός Εκκλησίας δημιουργεί πνευματικά «παρατράγουδα» και καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και πνευματικές πλάνες και διαστροφές. Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό ότι δεν ωφελούνται πρωτίστως οι ίδιοι οι ανήκοντες σε τέτοιες ομάδες. Η συντηρούμενη και απορρέουσα εκείθεν αίσθηση της καθαρότητας και της υπεροχής έναντι του αμαρτωλού και βρώμικου κόσμου, αλλά και της ίδιας της εκκοσμικευμένης (κατ’ αυτούς πάντοτε) Εκκλησίας – αν δεν δημιουργεί φαρισαϊκές εκδόσεις του χριστιανισμού, εξάπαντος νοθεύει με την υπεροπτική αυτή στάση εκλεκτισμού την πνευματική ζωή των μελών τους – είναι υπεραρκετά για να συνειδητοποιήσει η ίδια η μακροθυμούσα επ’ αυτοίς Εκκλησία πόσο κακό κάνει σε εκείνους, αλλά και στον ίδιο τον εαυτό της.

Θα πρέπει, τέλος, να παρατηρήσουμε ότι ο πλεονασματικός συνωστισμός χριστιανών σε τέτοιους χώρους προκαλεί ένα μούδιασμα όχι μονάχα στην Εκκλησία και στους ιθύνοντές της, αλλά και στους θεράποντες των θεολογικών γραμμάτων και πραγμάτων. Η ανθρωπαρέσκεια και ο φόβος της πρόσκρουσης στο χρόνιο και διογκωμένο τούτο πρόβλημα οδηγούν συνήθως στην παραπομπή του στις καλένδες. Αλλά τούτο ούτε τίμιο ούτε αντρίκιο είναι. Πρέπει κάποια στιγμή η Εκκλησία να θεραπεύσει αποφασιστικά τα εσωτερικά της τραύματα και τις εκκλησιολογικές και έτερες αγκυλώσεις και εκκρεμότητές της, ώστε να επιδοθεί με περισσότερη επιτυχία και πειστικότητα στο έργο της σωτηρίας του κόσμου, «των εκτός».

Ο άγιος γέροντας Παΐσιος υπογράμμιζε συχνά πυκνά την ορθόδοξη ανατολική ευλάβεια σε αντιδιαστολή με τη δυτική ευρωπαϊκή ευσέβεια. Ο Ορθόδοξος ήταν πάντοτε ο λεβέντης, ο άνθρωπος της καθημερινότητας, το παλικάρι, ο ποιητής και εργάτης, ο τραγουδιστής των ωραίων της ζωής και του Θεού, ο μυστικός ήρωας, εκείνος που ποτέ δεν νοιαζόταν για το φαίνεσθαι και τη γνώμη του κόσμου (τα οποία συνήθως περιγελούσε με πρωτοκορυφαίους τους δια Χριστόν σαλούς), αλλά για το είναι και την αντίστοιχη του Θεού, μόνο για τη δόξα του Κυρίου. Αυτά τα «μπαστάρδεψαν» οι δυτικοί και οι φωτοκόπιες τους, απόκοσμες, γκυκανάλατες, ανέραστες και ανέστιες (κλεμμένο από φίλο θεολόγ(ι)ο κληρικό) γκρίζες φιγούρες. Μπορεί να μην αγγίζουν όλους αυτά, αλλά…

Ο χρόνος κάποιων έχει τελειώσει, αλλά εκείνοι δεν θέλουν να το καταλάβουν. Όταν δε τούτο καταστεί απεγνωσμένη εμμονή αναρρίχησης στην επιβίωση και στην επιφάνεια, τότε εκπίπτει και σε αμαρτία. Πάσα φυτεία που δεν σπέρνεται και δεν καλλιεργείται από τον Θεό μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, αναποδράστως ξηραίνεται, γηράσκει, αποθνήσκει, εκριζώνεται (Ματθ. 15:13). Μόνος τρόπος σωτηρίας δεν  απομένει έτερος, παρά μονάχα ο εγκεντρισμός στην άμπελο του Χριστού, στην Εκκλησία (Ιω. 15:1-6).

ΠΗΓΗ:  diakonima.gr/

Ευσέβεια ή ευσεβισμός;

Κώστα Νούση, Θεολόγου-Φιλόλογου

Το είναι και το φαίνεσθαι στην πνευματική ζωή δεν αποτελεί πάντοτε καρπό ενσυνείδητης και ορατής πράξης ή κατάστασης (Β’ Τιμ. 3:5). Πολλές φορές συμβαίνει ανεπαίσθητα, μυστικά, ασύνειδα, μέσα στους αφανείς χώρους της βαθιάς και ανεξερεύνητης ψυχής του ανθρώπου, αθέατο από τα μάτια και του ίδιου του φορέα των πνευματικών αυτών πραγματικοτήτων.

Απώθηση; Έλλειψη αυτογνωσίας; Πώρωση; Προχωρημένη σήψη και αλλοίωση; Ποιος άραγε μπορεί να μιλήσει με αυθεντία και σιγουριά πάνω σε αυτές τις ιδιαζόντως σύνθετες καταστάσεις και δυσπρόσιτες περιοχές του ανθρώπινου πνεύματος, ει μη μονάχα ο «ἐτάζων καρδίας και νεφρούς» Παράκλητος (Ψαλμ. 7:10); Στο παρόν θα καταπιαστούμε λίαν ακροθιγώς με το θέμα της διάστασης, μάλλον της μετάλλαξης της αληθούς ευσεβείας στον απεχθέστατο ευσεβισμό.
Η ευσέβεια – θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και ευλάβεια – είναι καρπός του Πνεύματος, γνήσιος απότοκος και συνάμα φορέας τής εν Χριστώ ζωής. Τα χαρακτηριστικά της: όλα όσα έχουν σχέση με τους καρπούς του Πνεύματος (Γαλ. 5:22-23). Οι Άγιοι, ενυπόστατες αποδείξεις της γνήσιας ευσεβείας: απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, αντιφορμαλιστές αναφορικά με μια «στημένη και τυπική» πνευματική ζωή, προσιτοί, προσηνείς, αγαθοί, ιδιαιτέρως, όντως και πάνω από όλα ταπεινοί, αισθανόμενοι άθλιοι και αμαρτωλοί, πολλάκις δε υποκάτω και αυτών των αλόγων ζώων και «πάσης κτίσεως», αγαπώντες και συγχωρούντες τους πάντες γύρω τους ανεξαρτήτως θρησκευτικής ή ετέρας ταυτότητος, γλυκείς, πράοι, παιδικοί στην ψυχή και στη συμπεριφορά, πύρινες καρδιές από τη θεία αγάπη, ειρηνικοί, ευγενείς. Κατά το μέτρο της προσέγγισης αυτών των πνευματικών καταστάσεων έχει ο καθένας το μέτρο σύγκρισης και το ποσοστό συμμετοχής του στο ορθόδοξο ήθος και στην ομώνυμη οντολογική ταυτότητα.
Ας δούμε από την αντ(δι)εστραμμένη τους πλευρά την ψυχοπαθολογία των ευσεβιστών: σύνθετοι άνθρωποι, στρυφνοί, με φαρισαΐζουσα επιθυμία να ξεχωρίζουν, να υπερτερούν, να διακρίνονται από τον αμαρτωλό κόσμο και τους «εκκοσμικευμένους» θρησκεύοντες, τυπολάτρες, φονταμενταλιστές, φιλοσεχταριστές, με «στημένη» εμφάνιση και τρόπο, απρόσιτοι, ανέραστοι, υποκριτές, πονηροί, με ένα ιδιαζόντως φουσκωμένο εγώ, βαυκαλιζόμενοι περί την ακάθαρτη «καθαρότητά» τους, ατομοκεντρικοί, εγωπαθείς κατακριτές των πάντων, ηθικιστές, πουριτανοί, ηθικολόγοι, άθεσμα και ακαλαίσθητα αυτάρκεις, άκρως συντηρητικοί, συνηθέστατα εθνικιστές και εραστές του ολοκληρωτισμού, ασυμπάθιστοι, ανάλγητοι, ανελέητοι, άστοργοι, συχνάκις κακεντρεχείς, ορθοδοξόφρονες του γράμματος – ουχί δε και του πνεύματος – ψυχροί, σοβαροί (μάλλον σοβαροφανείς), αγενείς όποτε θιγούν παντοιοτρόπως (λυδία λίθος ως προς την ύπαρξη πνευματικής πλάνης).
Οι ευσεβιστές βρίσκονται παντού, αλλά συνωστίζονται σε μεγαλύτερη πυκνότητα μέσα στους χώρους των σεκτών, των σχισματικών ομάδων, των παραθρησκευτικών οργανώσεων. Οι περισσότερο καλοπροαίρετοι εξ αυτών, πνευματικά ωστόσο «ανάπηροι» στην αδυναμία εξόδου τους από τις φιλοευσεβιστικές τούτες ομάδες, χάνουν σιγά σιγά, ίσως και ανεπαίσθητα, το όποιο ίχνος υγιούς πνευματικής κατάστασης ενυπάρχει σε αυτούς και, φυσικά, το άρωμα της ορθόδοξης ευλαβείας. Ακόμα και αυτούς που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «καλούς» ανάμεσα στους ευσεβιστές, εξάπαντος θα μπορούσαμε συνάμα και να το αμφισβητήσουμε: είναι άραγε τόσο καλοί χριστιανοί όσο δείχνουν; Η απάντηση σκληρά, αμείλικτα, απογοητευτικά αρνητική…
Ο φαύλος κύκλος του ευσεβισμού έχει εφεύρει και ανακαλύψει τους δικούς του μηχανισμούς και χώρους εκκόλαψης των φωτοαντιγράφων της δυτικής – προπαντός – εισαγόμενης τούτης έκνομης «ευσεβείας». Η επιλογή των κλειστών ομάδων στις οποίες συναγελάζονται οι επιρρεπείς στην εν λόγω πνευματική ασθένεια προσωπικότητες, καθώς και των αντίστοιχων «γερόντων» – εξομολογητών – πνευματικών τους ηγετών, απλά είναι ένας ακόμα αυτοματικός τρόπος αναπαραγωγής θλιβερών φωτοκοπιών και διαιώνισης μιας γενιάς πόρρω απέχουσας από την ορθόδοξη πνευματικότητα. Είναι προφανές ότι ο έλεγχος των συνειδήσεων, η δημιουργία φοβικών και εξαρτημένων προσωπικοτήτων – κάτι που γίνεται έντεχνα και αδιόρατα συνήθως – η πλύση εγκεφάλου, η απαγόρευση «συμμείξεως» με τους «ακάθαρτους εκτός», με το «πλήθος» ή τη χριστιανική λοιπή πλέμπα, η διεστραμμένη καθοδήγηση κατά την οποία δεν προωθείται η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και της ετερότητας του καθενός, αλλά η στανική πειθαρχία και η αναγκαστή υπακοή, είναι μερικές από τις εγκληματικές πνευματικές ενέργειες σε βάρος των τόσο των πωρωμένων, όσο και των αδύναμων και αφελών οπαδών του ευσεβισμού.
Ο εκδυτικισμός, ερχόμενος μέσα από τον ιστορικό συγκερασμό παπισμού, προτεσταντισμού, φραγκοκρατίας και οθωμανικού ζυγού, έχει τους εραστές του ακόμη μέσα στις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις. Η επίσημη Εκκλησία καθεύδει τον ύπνο του δικαίου, μάλλον για να είμεθα απόλυτα ακριβείς, τηρεί ενοχική σιγή, έχουσα την πλειοψηφία – σήμερα – των μελών της πάσχουσα και στιγματισμένη με την ευσεβιστική και οργανωσιακή «μέντα», μέσα σε ένα απέραντο φάσμα που ξεκινάει από τους πιο απλούς και άσημους λαϊκούς και φτάνει μέχρι την ανώτατη ηγεσία της.
Ο όσιος γέρων Παΐσιος πάντοτε υπογράμμιζε την ευρωπαϊκή ευσέβεια – βλέπε ευσεβισμό – σε αντιδιαστολή με την Ορθόδοξη ευλάβεια. Οι γκρίζες, σκοτεινές, άχρωμες, άνοστες, στυφές, πικρές, παγερές, ανέραστες φιγούρες των ευσεβιστών και τους ίδιους κρατάνε πεισματικά μέσα στην εμμονή τους στην ψευδαισθητική περιχαράκωση του εγώ και των κίβδηλων ψυχικών τους αυτασφαλίσεων ως προς την τήρηση μιας «ακρίβειας του νόμου» – εν είδει αντικειμενικού εχεγγύου για την αξιομισθιακή κτήση της σωτηρίας σε ένα μοναχικό, ελιτίστικο, δικό τους υπερπέραν – αλλά και τον χριστιανισμό δυσφημούν, εκδιώκοντες τους υποψήφιους ακόλουθους του Χριστού.
Ο χριστιανισμός είναι ελευθερία, απλότητα, αρχοντιά, αγάπη. Δεν είναι θρησκεία, είναι σύναξη γύρω από τον Χριστό, οικογένεια, Εκκλησία. Οι φατρίες, οι σέχτες των «καθαρών» κάθε εποχής δεν έχουν καμιά θέση στο αγιασμένο τούτο Σώμα. Άλλωστε, αυτοί έχουν τη δική τους, ανώτερη, πιο ποιοτική «αγιότητα»…
 
ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr

Ρωσική Wikipedia: «Οι Μακεδόνες είναι Έλληνες»

14.06.2015

Ενώ πολλοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι η Wikipedia, μια εγκυκλοπαίδεια ανοικτού κώδικα που μπορούν να την επεξεργαστούν «όλοι», είναι αναξιόπιστη σε κάποιο βαθμό, αξίζει να αναφέρουμε τι έχει να πει η ρωσική Wikipedia για τους Μακεδόνες.
Όπως έγραψε μία από τις Wikipedias σε μια σλαβική γλώσσα που αντιστοιχεί στο 35% των παγκόσμιων επιστημονικών δημοσιεύσεων, η ρωσική εγκυκλοπαίδεια επιμένει στην εκτίμηση ότι οι Μακεδόνες, τόσο οι αρχαίοι όσο και οι σύγχρονοι, είναι μια υποομάδα των Ελλήνων. Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το ρωσικό άρθρο της Wikipedia με τίτλο «Μακεδόνες», το οποίο αντιπροσωπεύει σαφώς μια επιστημονική συναίνεση σε ένα πολύ μικρό βαθμό, του ρωσικού ακαδημαϊκού χώρου.
Η μετάφραση του πρώτου εδαφίου του στοιχείου «Μακεδόνες» στη ρωσική Βικιπαίδεια:
«Μακεδόνες (ελληνικά: Μακεδόνες) μια περιφερειακή και ιστορική ομάδα του πληθυσμού των Ελλήνων, που ζουν ή κατάγονται από την περιοχή της Μακεδονίας, στη Βόρεια Ελλάδα. Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει στην περιφερειακή πρωτεύουσα, την πόλη της Θεσσαλονίκης και εντός της περιμέτρου της και σε άλλες πόλεις της ελληνικής Μακεδονίας, ενώ πολλοί έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και της ελληνικής Διασποράς. Με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η Μακεδονία [sic!] (Της οποίας ο πληθυσμός σήμερα τίθεται σε κίνδυνο από το 65% των Σλάβων, το 25% των Αλβανών, το 5% των Τούρκων, 2% των Τσιγγάνων, 3% των άλλων εθνικοτήτων) έχει αξιώσεις προς την κατεύθυνση της κληρονομιάς και ταυτότητας των αρχικών Ελλήνων Μακεδόνων».
πηγή: hellasforce.com και δημοκρατια.

ΝΕΑ ΚΟΛΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

13.06.2015

Η μεγάλη μάχη στις Βρυξέλλες με τους τρεις σωματοφύλακες του Τσίπρα και οι ελπίδες για τμηματική εφαρμογή των άγριων μέτρων
Η αντίστροφη μέτρηση για τη μεγάλη (και πιθανότατα τελική) μάχη στις Βρυξέλλες ξεκίνησε. Οι τρεις «σωματοφύλακες» του Αλέξη Τσίπρα, Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Παππάς, που βρίσκονται από χθες στις Βρυξέλλες εκτοπίζοντας από το κεντρικό παιχνίδι τον Βαρουφάκη, έχουν εντολή να ετοιμάσουν το τελικό σχέδιο της συμφωνίας· μιας συμφωνίας που είναι κόλαση, αν κινηθεί πάνω στις απαιτήσεις των δανειστών. Ακόμη και στην πιο light εκδοχή της, αν κινηθεί στην ελληνική αντιπρόταση, θα φέρει κι άλλο πόνο στην ελληνική κοινωνία, που υποφέρει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Η κυβέρνηση προβάλλει ως (νέες) κόκκινες γραμμές της τέσσερα σημεία: χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, καμία νέα περικοπή μισθών - συντάξεων, αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και ισχυρό πρόγραμμα επενδύσεων.
ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ:  Δυστυχως ερχεται κυκλωνας αγριων μετρων. Που ακουστηκε κυριοι να περλαμβανεται στους πλουσιους οσους εχουν 30000 ευρω ακαθαριστα; Ντροπη.

Το κούρεμα» του Βενιζέλου

Το κούρεμα» του Βενιζέλου

Η Αποψη της εφημεριδας Δημοκρατια

Η «δημοκρατία» έχει αναφερθεί δεκάδες φορές στο έγκλημα που διαπράχθηκε σε βάρος των μικροομολογιούχων, οι οποίοι έχασαν τις αποταμιεύσεις τους μ' έναν τρόπο που παραπέμπει σε μεθόδους χυδαίας εξαπάτησης, και στο τίναγμα στον αέρα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του «κουρέματος» των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο επιμελήθηκε ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Εδώ και μία τριετία, ο απελθών αρχηγίσκος του θνήσκοντος ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάψει να επαίρεται για το PSI. Σε δηλώσεις, συνεντεύξεις, ομιλίες και άλλες παρεμβάσεις του ο μοιραίος για την πατρίδα μας πολιτικός πιστώνει τον «θρίαμβο» του «κουρέματος» στον εαυτό του, προεξοφλώντας με επιπολαιότητα την έκβαση των πραγμάτων στην ελληνική περιπέτεια. Οι αυτοκολακείες του για το PSI ενδέχεται να του κοστίσουν πολύ περισσότερο απ' όσο νομίζει. Αυτό, άλλωστε, προμηνύει η επικαιρότητα.
Η εφημερίδα μας αναφέρθηκε σε μια εξέλιξη η οποία έχει στρατηγική σημασία για τα χρήματα που φαγώθηκαν μέσω του PSI: «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εκτόξευσε "πύραυλο" για το περιβόητο PSI. Η απόφαση δικαιώνει Γερμανούς πολίτες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα, αρνήθηκαν να αποδεχθούν τη ζημιογόνα για αυτούς ανταλλαγή τίτλων το 2012 (το "κούρεμα σοκ") και πλέον μπορούν να ζητήσουν αποζημίωση από το Ελληνικό Δημόσιο. [...] Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την απόφαση, το δικαστήριο "διαπιστώνει ότι η έκδοση ομολόγων δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε την άσκηση εξουσιών, οι οποίες είναι υπέρμετρες σε σύγκριση με τους κανόνες που έχουν εφαρμογή στις σχέσεις μεταξύ των ιδιωτών"».
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν διευκρίνισε με την απόφασή του αν πρέπει να καταβληθεί αποζημίωση ή όχι, αλλά το δεδικασμένο ισχύει για όλους. Και «για τις 15.000 οικογένειες Ελλήνων ομολογιούχων, "θύματα" του Ευάγγελου Βενιζέλου, που μπορούν πλέον και αυτοί να διεκδικήσουν αποζημίωση από το ελληνικό κράτος!» όπως σημείωσε η εφημερίδα μας.
Φυσικά, επειδή τα χρήματα είναι πολλά και οι θιγόμενοι χιλιάδες, αναμένονται κι άλλα επεισόδια στο σίριαλ όπου πρωταγωνιστεί ο πρώην συγκυβερνήτης της χώρας.
Οπως αναφέρθηκε στο σχετικό άρθρο, «κάποιος που είχε ομόλογα 100.000 ευρώ θα πάρει μόνο 15.000 ευρώ στο χέρι. Τα 53.500 χάθηκαν οριστικά, ενώ για τα υπόλοιπα 31.500 ευρώ θα χρειαστεί να περιμένει κάποιες δεκαετίες».
Είναι αναμενόμενο ότι οι (κυριολεκτικά) ληστευθέντες θα διεκδικήσουν έως το τελευταίο ευρώ. Φυσιολογικό απότοκο της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου είναι να υπάρξουν και ανάλογες κινήσεις και πρωτοβουλίες και για λογαριασμό των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν είναι δυνατόν να κατεδαφίζεται μια χώρα και να αρπάζονται με μια υπογραφή οι καρποί των κόπων ενός ολόκληρου λαού, για να κάνει πολιτική... καριέρα κάθε Βενιζέλος.
Φυσικά, σε όσα ακολουθήσουν, τον πρώτο λόγο θα έχει η Δικαιοσύνη.

ΠΗΗ; ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τι δήλωσε ο Δραγασάκης για το σημερινό ναυάγιο των διαπραγματεύσεων

Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης, που μετέχει στην αντιπροσωπεία της κυβέρνησης που βρίσκεται στις Βρυξέλλες, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Η Ελληνική αντιπροσωπεία, που βρίσκεται στις Βρυξέλλες από το Σάββατο, παρέδωσε σήμερα στους θεσμούς συμπληρωματικές προτάσεις όπως είχε συμφωνηθεί, που καλύπτουν πλήρως το δημοσιονομικό κενό και τα πρωτογενή πλεονάσματα. Προτάσεις που ανοίγουν το δρόμο για την τελική συμφωνία που θα καλύπτει τους τρεις πυλώνες –δημοσιονομικό, χρηματοδοτικό και αναπτυξιακό.
Οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης καλύπτουν πλήρως το δημοσιονομικό κενό
όπως το προσδιορίζουν οι εκπρόσωποι των θεσμών. Ωστόσο παραμένει η επιμονή τους η κάλυψη του κενού να γίνει αποκλειστικά με περικοπές συντάξεων κατά 1% του ΑΕΠ και από αύξηση του ΦΠΑ επίσης κατά 1% του ΑΕΠ.
Παρά την παραμονή της ελληνικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες δεν υπήρξε ανταπόκριση από τη πλευρά των θεσμών για συζητήσεις σε εκείνο το επίπεδο και με εκείνες τις εξουσιοδοτήσεις που θα επέτρεπαν την επίλυση των θεμάτων που παραμένουν ανοιχτά.
Η αντιπροσωπεία της ελληνικής κυβέρνησης παραμένει σε ετοιμότητα για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων και την επίτευξη μιας αμοιβαίας επωφελούς συμφωνίας.



http://www.alfavita.gr και http://kozani.tv

ΒΡΟΜΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

13.06.2015

Μανώλης Κοττάκης

Η αλήθεια για τη λιτότητα διαρκείας που μας επέβαλαν οι δανειστές
Η εύκολη λύση για να περιγράψει κανείς τη γένεση του ελληνικού προβλήματος είναι να προσχωρήσει στη θεωρία της συλλογικής ενοχής και να αναδείξει τις κλασικές ελληνικές παθογένειες (διορισμοί, πελατειακό κράτος, έλλειψη ανταγωνιστικότητας). Τα περισσότερα από αυτά ισχύουν, αλλά αλήθεια: Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που το σκάφος μπατάρισε; Η δύσκολη λύση είναι να πάει κανείς ανάποδα και να διερωτηθεί: Γιατί η λιτότητα που μας επέβαλαν οι ξένοι την τελευταία πενταετία είναι εντελώς δυσανάλογη με το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίσαμε; Γιατί χάθηκε το 25% του ελληνικού ΑΕΠ, ενώ στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία οι απώλειες έφτασαν με το ζόρι το 5%; Η απάντηση στο ερώτημα προϋποθέτει να γνωρίζει κανείς τι ακριβώς χρηματοδοτήθηκε μέσα από τα παρατεταμένα προγράμματα λιτότητας.

Ηταν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες εκτεθειμένες σε πορτογαλικά και ιρλανδικά ομόλογα όσο στα ελληνικά; Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα. Σύμφωνα με το βιβλίο Ιγνατίου, το συνολικό ποσό των γαλλογερμανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων το 2010 σε ελληνικά ομόλογα ήταν 76 δισ. ευρώ. Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός λαός χρηματοδότησε από το υστέρημά του δυσανάλογα σε σύγκριση με κάθε άλλο λαό που μπήκε στην περιπέτεια της εξόφλησης της Deutche Bank, της Hypo, της Allianz και της Paribas. Αν επρόκειτο για δάνεια που είχαν συναφθεί για να γίνουν διορισμοί, να δοθούν αυξήσεις και να ζήσουμε παραπάνω από τις δυνάμεις της, τότε ναι, πιθανόν και να είχε νόημα η τιμωρία που μας επιβλήθηκε. Αν, όμως, ψάξεις αυτά τα δάνεια ένα ένα και ανακαλύψεις ότι πρόκειται για βρόμικο χρέος, για δάνεια που συνήφθησαν για να πληρώσει το Ελληνικό Δημόσιο εξοπλιστικά προγράμματα, προμήθειες σε τηλεπικοινωνιακό υλικό, λοιπά άλλα προϊόντα των δανειστών και μίζες σε μεσάζοντες, τότε τι γίνεται; Φταίει ο λαός για αυτά;

Ας είμαστε ειλικρινείς και εντάξει με τους εαυτούς μας. Η χρεοκοπία δεν οφείλεται ούτε στα ελλείμματα ούτε στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας, αλλά στη θηλιά που έβαλαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ παρέα με τους Γερμανούς στον λαιμό μας την προ ΟΝΕ εποχή. Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι γερμανικό, όχι ελληνικό. Πρώτα μας επέβαλαν να ενισχύσουμε τη γερμανική πολεμική βιομηχανία, μετά τη γερμανική τεχνολογία: άρματα, τηλέφωνα, αεροπλάνα, λεωφορεία, υποβρύχια, φρεγάτες. Επειτα μας έστειλαν στις τράπεζές τους να δανειστούμε προκειμένου να τα αγοράσουμε. Και όταν έσκασε το πρόβλημα, μας έδεσαν χειροπόδαρα και μας επέβαλαν τρεις φορές παραπάνω λιτότητα για να εξοφληθεί έως και το τελευταίο ευρώ. Αυτή την αλήθεια παλεύει να αναδείξει η Επιτροπή της Ζωής Κωνσταντοπούλου υπό αντίξοες συνθήκες.
Μανώλης Κοττάκης

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ: ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΛΕΕΙ.