ΛΥΓΕΡΟΣ:Κώδικας ιθαγένειας και βουρκώδης συναισθηματισμός

Κώδικας ιθαγένειας και βουρκώδης συναισθηματισμός

 

 

 

 

 

ΑΡΘΡΟ ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

 

Μπορεί οι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να έχουν ψη­φίσει τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων που υπαγορεύει η τρόικα στο πλαίσιο της μονο­διάστατης λιτότητας, αλλά στο ζήτημα του «νόμου Ραγκούση» για την ιθαγένεια εμ­φανίζονται ανυποχώρητοι. Την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, που έκρινε αντισυνταγματικό τον επίμαχο νόμο, την αντιμετώπισαν με συνθηματολογικές δια­κηρύξεις του τύπου «καμία υποχώρηση απέναντι στο ρατσισμό»!

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, μάλιστα, δή­λωσε ότι «όσο σκληραίνει η νομοθεσία ενισχύεται η Χρυσή Αυγή»! Το εκλογικό άλμα της Χρυσής Αυγής, όμως, έγινε μετά την ψήφιση του «νόμου Ραγκούση» στις αρχές 2010. Προφανώς, ο νόμος δεν είναι η κύρια αιτία του άλματος, αλλά οπωσδή­ποτε συνέβαλε. Στην Ελλάδα, η διαρκής συσσώρευση παράνομων μεταναστών, που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να βρουν εργασία και όποτε βρίσκουν είναι «μαύρη» και κακοπληρωμένη, λειτουρ­γεί σαν θερμοκήπιο για την ανομία και την ασυδοσία, υπονομεύει τις κοινωνι­κές ισορροπίες και αλλοιώνει την εθνική ταυτότητα. Όταν αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες, το αποτέλεσμα είναι να τροφοδοτούν το ρατσισμό.

Πριν από το 1990, ο Κώδικας Ιθαγένειας δεν απασχολούσε την κοινή γνώμη, επει­δή η Ελλάδα φιλοξενούσε ελάχιστους μετανάστες. Οι προϋποθέσεις απόδοσης ιθαγένειας, λοιπόν, δεν είχαν πολιτική σημασία. Σήμερα έχουν, επειδή επηρεά­ζουν καθοριστικά την ταυτότητα, την καθημερινότητα και το μέλλον της ελλη­νικής κοινωνίας. Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή δεν προσπάθησαν σοβαρά να θέσουν υπό έλεγχο τη λαθρομετανάστευ­ση. Τέσσερις φορές παρενέβησαν, κι αυτές για να νομιμοποιήσουν μαζικά λαθρομετα­νάστες.

Η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου έκα­νε κάτι χειρότερο. Αντί να δημιουργήσει αντικίνητρα για να συρρικνώσει τις παρά­νομες ροές, έστησε μια βιομηχανία πολιτο­γραφήσεων. Ενισχύθηκε έτσι η εντύπωση ότι όποιος μπαίνει στην Ελλάδα παρανόμως δεν απελαύνεται, κάποια στιγμή νο­μιμοποιείται και μετά από μερικά χρόνια αποκτά και ιθαγένεια. Το αποτέλεσμα ήταν η λαθρομετανάστευση να τροφοδοτηθεί, παρά την οξύτατη οικονομική κρίση.

Δεν πρόκειται μόνο για αβελτηρία. Πίσω από το «νόμο Ραγκούση» είναι το ιδεολό­γημα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Είναι αυτοί που θεωρούν το εθνικό κράτος μια ξεπερασμένη κατάσταση και που κά­νουν ό,τι μπορούν για να το ξεφορτωθούν. Δεν είναι τυχαίο ότι αντί να εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη αποτελεσματική πολιτική για την αντιμετώπιση της λαθρομετανά­στευσης, η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχεί­ρησε να «λύσει» το μεταναστευτικό μέσω του Κώδικα Ιθαγένειας!

Για τον Παπανδρέου ο «νόμος Ραγκού­ση» ήταν «και χρέος απέναντι σε ανθρώπινα δικαιώματα, ατόμων που έχουν πια επιλέξει την Ελλάδα ως πατρίδα. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε δημοψηφίσμα­τα». Πρόκειται για μοναδική μπαρούφα. Μπορεί τα ανθρώπινα δικαιώματα να είναι αδιαπραγμάτευτα, αλλά ούτε πρωτοετής φοιτητής δεν θα ισχυριζόταν ότι η από­κτηση ιθαγένειας από ένα μετανάστη εί­ναι ανθρώπινο δικαίωμά του, όσα χρόνια κι αν ζει σε μια χώρα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας (και κάθε κράτους) να επιλέγει ποιους πολιτογραφεί. Το γεγο­νός ότι ο τότε πρωθυπουργός έφτασε να παρομοιάσει εμμέσως πλην σαφώς τους παράνομους μετανάστες με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες δεν μαρτυράει μόνο σύγχυση. Μαρτυράει και το γεγονός ότι αυτός και οι ομοϊδεάτες του αντιλαμβά­νονται την Ελλάδα σαν χώρο και όχι ως χώρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι «επαγγελματίες προστάτες» των παράνομων μεταναστών αποφεύγουν να προβάλλουν τις ιδεολη­ψίες τους. Αντ' αυτών, προτάσσουν υπαρ­κτά ανθρωπιστικά ζητήματα, γαρνιρισμέ­να με μπόλικο βουρκώδη συναισθηματι­σμό. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ουσιαστικά την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση τώρα πια επικαλούνται τα τετελεσμένα που έχουν προκύψει απ' αυτή -τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και δεν έχουν άλλη πατρίδα- για να επιβάλουν όχι απλώς τη νομιμοποίηση, αλλά και την παραχώρηση ιθαγένειας.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να δίνει ιθαγένεια. Σημαίνουν ότι πρέπει να είναι πολύ προσεκτική. Αι­τήματα για πολιτογράφηση από μετανά­στες που είναι πολιτισμικά συμβατοί και έχουν οργανικά ενσωματωθεί στην ελλη­νική κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίζονται ευνοϊκά. Τέτοιοι μετανάστες είναι κυρίως οι Ανατολικοευρωπαίοι. Αντιθέτως, η πεί­ρα από παλαιές μουσουλμανικές κοινότη­τες σε ευρωπαϊκές χώρες δείχνει ότι στη μεγάλη πλειονότητά τους οι μουσουλμά­νοι έχουν την τάση να αναπαράγουν στο δυτικό περιβάλλον τον τρόπο που ζούσαν στις χώρες προέλευσής τους, να δη­μιουργούν γκέτο και ως εκ τούτου να μην ενσωματώνονται. Πρόκειται για κρίσιμη παράμετρο, που θα ήταν ολέθριο να μην τη λάβει υπόψη της η Πολιτεία στο όνομα της «πολιτικής ορθότητας».

πηγη  Πυθαγόρας Σάμιος