Τα παθήματα της Δεξιάς
Ο κατακερματισμός της Δεξιάς στην
Ευρώπη και στην Ελλάδα ειδικότερα αποτελεί πλέον γεγονός. Στην Γαλλία,
στην Ολλανδία, στην Αυστρία, αλλά και στην Μεγάλη Βρετανία, νέοι
πολιτικοί σχηματισμοί, κινούμενοι εκτός συμβατικού πλαισίου των
παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων, ενδέχεται να καταλάβουν την πρώτη
θέση στις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου. Στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή –με
την οποία κανένα από τα κόμματα της νέας ευρωπαϊκής Δεξιάς δεν επιθυμεί
να διατηρεί σχέσεις– ενδέχεται να εξασφαλίσει διψήφιο ποσοστό, παρά τις
διώξεις της ηγεσίας της.
Πρόκειται για εξέλιξη, που είναι αδύνατον πλέον να αγνοηθεί και ήταν από μίαν άποψη αναμενόμενη. Εδώ και περισσότερο από δύο αιώνες η Δεξιά ήταν συνυφασμένη με την ύπαρξη του κράτους-έθνους, στο πλαίσιο του οποίου κυρίαρχος ήταν ο ρόλος της εθνικής αστικής τάξεως. Η ενοποίηση, ωστόσο, της Ευρώπης και κυρίως η εισαγωγή του ευρώ σε συνδυασμό με την υιοθέτηση πολυπολιτισμικών αρχών και την προσπάθεια αμβλύνσεως στοιχείων της εθνικής ιδιοσυστασίας των ανεξαρτήτων κρατικών οντοτήτων, έχει υπονομεύσει τον ιδεολογικό πυρήνα των κομμάτων της Δεξιάς.
Τα σοσιαλιστικά κόμματα έχουν σταδιακώς από πολλών δεκαετιών αποκηρύξει την αρχική τους θέση ότι η εξουσία πρέπει να περιέλθει στο «προλεταριάτο» αλλά διατήρησαν την διεθνιστική θεώρηση δράσεως και πολιτικής. Ηταν από μίαν άποψη περισσότερο προετοιμασμένα –θεωρητικά βεβαίως– να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως.
Μειώθηκε βεβαίως η ισχύς και επιρροή των Σοσιαλιστών, αλλά με εξαίρεση την εμφάνιση των Οικολόγων δεν υπήρξε πολυδιάσπασή τους. Στην Ελλάδα ειδικότερα η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός αυτό μπορεί να δημιουργεί στον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο μείζονα διατάραξη διανοητική και ψυχολογική. Οι παραδοσιακοί, ωστόσο, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ βρήκαν πολιτικό κατάλυμα στο κόμμα του οποίου ηγείται ο κ. Αλέξης Τσίπρας.
Χώρος υποδοχής των ψηφοφόρων της Δεξιάς που εγκαταλείπουν την Ν.Δ. δεν υπήρχε, αλλά η τάση φυγής ήταν τόσο ισχυρή, ώστε οδήγησε στην διόγκωση της Χρυσής Αυγής, η ηγεσία της οποίας εκινείτο για δεκαετίες στο περιθώριο και χαρακτηρίζεται από ακραίο πολιτικό πρωτογονισμό.
Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν είναι ανακτήσιμοι από τη Νέα Δημοκρατία πλέον. Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες υπό τον κ. Πάνο Καμμένο και το νέο κόμμα που αναμένεται να προκύψει από την συνεργασία του κ. Βύρωνα Πολύδωρα με τον κ. Χρήστο Ζώη είναι το μόνο ανάχωμα στην περαιτέρω αύξηση της ισχύος της Χρυσής Αυγής.
Με την τροπή που έχουν λάβει τα πολιτικά πράγματα, η ύπαρξη της Ν.Δ. εξαρτάται από το αποτέλεσμα των προσεχών εθνικών εκλογών, οψέποτε διεξαχθούν. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κατακτήσει την εξουσία τίθεται πλέον επειγόντως θέμα ανασυγκροτήσεως της Δεξιάς. Η νέα Δεξιά δεν μπορεί να είναι αντιευρωπαϊκή, αλλά θα πρέπει να εμφορείται από αίσθημα σκεπτικισμού για την πορεία της Ευρώπης, να έχει χαρακτήρα κοινωνικό και στόχο την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, που εκ των πραγμάτων και λόγω οικτρών χειρισμών έχει καταλυθεί.
Εάν στο μεσοδιάστημα ο κ. Αντώνης Σαμαράς πετύχει την ουσιαστική και όχι επικοινωνιακή μετάλλαξη της Ν.Δ. τότε θα επιλύσει ενδεχομένως ένα μείζον πρόβλημα όχι απλώς της Δεξιάς αλλά της ομαλής διακυβερνήσεως της χώρας, διότι δίχως την ύπαρξη μίας ισχυρής κεντροδεξιάς η Ελλάς θα οδηγηθεί σε περιπέτειες.
Πρόκειται για εξέλιξη, που είναι αδύνατον πλέον να αγνοηθεί και ήταν από μίαν άποψη αναμενόμενη. Εδώ και περισσότερο από δύο αιώνες η Δεξιά ήταν συνυφασμένη με την ύπαρξη του κράτους-έθνους, στο πλαίσιο του οποίου κυρίαρχος ήταν ο ρόλος της εθνικής αστικής τάξεως. Η ενοποίηση, ωστόσο, της Ευρώπης και κυρίως η εισαγωγή του ευρώ σε συνδυασμό με την υιοθέτηση πολυπολιτισμικών αρχών και την προσπάθεια αμβλύνσεως στοιχείων της εθνικής ιδιοσυστασίας των ανεξαρτήτων κρατικών οντοτήτων, έχει υπονομεύσει τον ιδεολογικό πυρήνα των κομμάτων της Δεξιάς.
Τα σοσιαλιστικά κόμματα έχουν σταδιακώς από πολλών δεκαετιών αποκηρύξει την αρχική τους θέση ότι η εξουσία πρέπει να περιέλθει στο «προλεταριάτο» αλλά διατήρησαν την διεθνιστική θεώρηση δράσεως και πολιτικής. Ηταν από μίαν άποψη περισσότερο προετοιμασμένα –θεωρητικά βεβαίως– να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως.
Μειώθηκε βεβαίως η ισχύς και επιρροή των Σοσιαλιστών, αλλά με εξαίρεση την εμφάνιση των Οικολόγων δεν υπήρξε πολυδιάσπασή τους. Στην Ελλάδα ειδικότερα η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός αυτό μπορεί να δημιουργεί στον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο μείζονα διατάραξη διανοητική και ψυχολογική. Οι παραδοσιακοί, ωστόσο, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ βρήκαν πολιτικό κατάλυμα στο κόμμα του οποίου ηγείται ο κ. Αλέξης Τσίπρας.
Χώρος υποδοχής των ψηφοφόρων της Δεξιάς που εγκαταλείπουν την Ν.Δ. δεν υπήρχε, αλλά η τάση φυγής ήταν τόσο ισχυρή, ώστε οδήγησε στην διόγκωση της Χρυσής Αυγής, η ηγεσία της οποίας εκινείτο για δεκαετίες στο περιθώριο και χαρακτηρίζεται από ακραίο πολιτικό πρωτογονισμό.
Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν είναι ανακτήσιμοι από τη Νέα Δημοκρατία πλέον. Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες υπό τον κ. Πάνο Καμμένο και το νέο κόμμα που αναμένεται να προκύψει από την συνεργασία του κ. Βύρωνα Πολύδωρα με τον κ. Χρήστο Ζώη είναι το μόνο ανάχωμα στην περαιτέρω αύξηση της ισχύος της Χρυσής Αυγής.
Με την τροπή που έχουν λάβει τα πολιτικά πράγματα, η ύπαρξη της Ν.Δ. εξαρτάται από το αποτέλεσμα των προσεχών εθνικών εκλογών, οψέποτε διεξαχθούν. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κατακτήσει την εξουσία τίθεται πλέον επειγόντως θέμα ανασυγκροτήσεως της Δεξιάς. Η νέα Δεξιά δεν μπορεί να είναι αντιευρωπαϊκή, αλλά θα πρέπει να εμφορείται από αίσθημα σκεπτικισμού για την πορεία της Ευρώπης, να έχει χαρακτήρα κοινωνικό και στόχο την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, που εκ των πραγμάτων και λόγω οικτρών χειρισμών έχει καταλυθεί.
Εάν στο μεσοδιάστημα ο κ. Αντώνης Σαμαράς πετύχει την ουσιαστική και όχι επικοινωνιακή μετάλλαξη της Ν.Δ. τότε θα επιλύσει ενδεχομένως ένα μείζον πρόβλημα όχι απλώς της Δεξιάς αλλά της ομαλής διακυβερνήσεως της χώρας, διότι δίχως την ύπαρξη μίας ισχυρής κεντροδεξιάς η Ελλάς θα οδηγηθεί σε περιπέτειες.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
