Γιώργος Χαρβαλιάς: Καρπαζοεισπράκτορες - Εκτός τόπου και χρόνου το «εγχείρημα» για πρόωρη έξοδο της Ελλάδας από το μνημόνιο
ΑΡΘΡΟ: ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Οι δανειστές και οι αγορές δεν συγκινούνται από τις «εγγυήσεις» που
μοιράζει ανέξοδα στους επενδυτές ο δημοσιοσχεσίτης διοικητής της ΤτΕ
Οικτρή εικόνα παρουσιάζει η κυβέρνηση στην προσπάθεια της να
πείσει την εσωτερική κοινή γνώμη ότι σύντομα θα απαλλάξει τη χώρα από
το μνημόνιο και την ξένη επιτήρηση.
Η προχειρότητα, η παντελής έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού, η τραγική πολυφωνία και οι διαγκωνισμοί των «αρμοδίων», κυρίως όμως η απουσία δημιουργίας ερεισμάτων στις τάξεις των δανειστών για μια τέτοια πρωτοβουλία, αποκαλύπτονται καθημερινά, με διαδοχικά «χαστούκια» και «ψυχρολουσίες».
Αυτό καθεαυτό το «εγχείρημα» είναι ανούσιο και εκτός τόπου και χρόνου. Όχι φυσικά επειδή μπορεί να υπάρχει Ελληνας που να επιθυμεί την παραμονή στο μνημόνιο, αλλά επειδή η όποια απεμπλοκή θα είναι ψευδεπίγραφη, πλασματική και ασφαλώς προσωρινή.
Υπάρχουν άνθρωποι στο στενό πρωθυπουργικό επιτελείο, αλλά όχι μόνον, που προσπαθούν να πείσουν τον κ. Σαμαρά ότι είναι καλύτερα να αρνηθεί την υπόλοιπη χρηματοδοτική βοήθεια του ΔΝΤ, ύψους 12,5 δις και αντ’ αυτού να «απαλλοτριώσει» το σχεδόν ισόποσο(θεωρητικά) «μαξιλαράκι» του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Η σύλληψη αυτή είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη. Δανεικά και τα μεν, δανεικά και τα δε. Μόνο που τα τελευταία προορίζονται για την θωράκιση των ελληνικών συστημικών τραπεζών, οι ανάγκες των οποίων δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει.
Μια ουσιαστική απεμπλοκή από το μνημόνιο και την ξένη δανειακή ομηρία θα συνδεόταν άμεσα με μια γενναία ρύθμιση(απομείωση)του χρέους. Χωρίς αυτήν η ελληνική οικονομία θα παραμένει πάντα εξαρτώμενη και εγκλωβισμένη.
Όταν επομένως ισχυριζόμαστε προς τα έξω, πώς μπορούμε πλέον να τα καταφέρουμε μόνοι μας, χωρίς «ούτε σέντς νέων δανεικών», είναι σα να εκπέμπουμε μήνυμα πλήρους παραίτησης από την διαπραγμάτευση για το χρέος, αφού θεωρούμε ότι με το σημερινό δυσθεώρητο ύψος του, είμαστε αυτάρκεις και μπορούμε εύκολα να δανειζόμαστε από τις αγορές. Είναι δηλαδή σαν να αποδεχόμαστε ότι ένα χρέος της τάξης του 170% του ΑΕΠ, είναι βιώσιμο και μπορεί η χώρα να πορεύεται με αυτό στην πλάτη της, επειδή θα έχει στο διηνεκές εντυπωσιακά πρωτογενή πλεονάσματα!
Το πόσο πειστική είναι αυτή η υπόθεση εργασίας το δείχνουν τα spreads στα ελληνικά ομόλογα. Οι δανειστές και οι αγορές δεν συγκινούνται από τα φαντασιόπληκτα μακροοικονομικά μοντέλα του κάθε Λαζαρίδη, ούτε από τις «εγγυήσεις» που μοιράζει ανέξοδα στους επενδυτές ο δημοσιοσχεσίτης διοικητής της ΤτΕ. Μέρα με τη μέρα, αυτό διαπιστώνει με απόγνωση και ο Χαρδούβελης που υπονομεύεται πανταχόθεν και στο τέλος θα κληθεί να λουστεί το ναυάγιο της…ηρωικής εξόδου.
Άρθρο στην Εφημερίδα Δημοκρατία του Γιώργου Χαρβαλιά, διευθυντικού στελέχους επί χρόνια σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες
ΠΗΓΗ: www.bankingnews.gr
Η προχειρότητα, η παντελής έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού, η τραγική πολυφωνία και οι διαγκωνισμοί των «αρμοδίων», κυρίως όμως η απουσία δημιουργίας ερεισμάτων στις τάξεις των δανειστών για μια τέτοια πρωτοβουλία, αποκαλύπτονται καθημερινά, με διαδοχικά «χαστούκια» και «ψυχρολουσίες».
Αυτό καθεαυτό το «εγχείρημα» είναι ανούσιο και εκτός τόπου και χρόνου. Όχι φυσικά επειδή μπορεί να υπάρχει Ελληνας που να επιθυμεί την παραμονή στο μνημόνιο, αλλά επειδή η όποια απεμπλοκή θα είναι ψευδεπίγραφη, πλασματική και ασφαλώς προσωρινή.
Υπάρχουν άνθρωποι στο στενό πρωθυπουργικό επιτελείο, αλλά όχι μόνον, που προσπαθούν να πείσουν τον κ. Σαμαρά ότι είναι καλύτερα να αρνηθεί την υπόλοιπη χρηματοδοτική βοήθεια του ΔΝΤ, ύψους 12,5 δις και αντ’ αυτού να «απαλλοτριώσει» το σχεδόν ισόποσο(θεωρητικά) «μαξιλαράκι» του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Η σύλληψη αυτή είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη. Δανεικά και τα μεν, δανεικά και τα δε. Μόνο που τα τελευταία προορίζονται για την θωράκιση των ελληνικών συστημικών τραπεζών, οι ανάγκες των οποίων δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει.
Μια ουσιαστική απεμπλοκή από το μνημόνιο και την ξένη δανειακή ομηρία θα συνδεόταν άμεσα με μια γενναία ρύθμιση(απομείωση)του χρέους. Χωρίς αυτήν η ελληνική οικονομία θα παραμένει πάντα εξαρτώμενη και εγκλωβισμένη.
Όταν επομένως ισχυριζόμαστε προς τα έξω, πώς μπορούμε πλέον να τα καταφέρουμε μόνοι μας, χωρίς «ούτε σέντς νέων δανεικών», είναι σα να εκπέμπουμε μήνυμα πλήρους παραίτησης από την διαπραγμάτευση για το χρέος, αφού θεωρούμε ότι με το σημερινό δυσθεώρητο ύψος του, είμαστε αυτάρκεις και μπορούμε εύκολα να δανειζόμαστε από τις αγορές. Είναι δηλαδή σαν να αποδεχόμαστε ότι ένα χρέος της τάξης του 170% του ΑΕΠ, είναι βιώσιμο και μπορεί η χώρα να πορεύεται με αυτό στην πλάτη της, επειδή θα έχει στο διηνεκές εντυπωσιακά πρωτογενή πλεονάσματα!
Το πόσο πειστική είναι αυτή η υπόθεση εργασίας το δείχνουν τα spreads στα ελληνικά ομόλογα. Οι δανειστές και οι αγορές δεν συγκινούνται από τα φαντασιόπληκτα μακροοικονομικά μοντέλα του κάθε Λαζαρίδη, ούτε από τις «εγγυήσεις» που μοιράζει ανέξοδα στους επενδυτές ο δημοσιοσχεσίτης διοικητής της ΤτΕ. Μέρα με τη μέρα, αυτό διαπιστώνει με απόγνωση και ο Χαρδούβελης που υπονομεύεται πανταχόθεν και στο τέλος θα κληθεί να λουστεί το ναυάγιο της…ηρωικής εξόδου.
Άρθρο στην Εφημερίδα Δημοκρατία του Γιώργου Χαρβαλιά, διευθυντικού στελέχους επί χρόνια σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες
ΠΗΓΗ: www.bankingnews.gr
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ:
ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΧΡΟΝΙΑ
ΟΤΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΒΙΩΣΙΜΟ ΜΕ ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ
ΕΠΙΣΗΜΟ ΤΟΜΕΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΙΝΑΙ
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ.
