Το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου πανικού
Ήταν φανερό εδώ και μια βδομάδα: Όλες οι τάσεις και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι οι υπουργοί και υφυπουργοί του, όλοι οι κυβερνητικοί ινστρούχτορες και οι Σουσλώφ των επιτελείων, συμφωνούσαν σιωπηρά σ’ ένα βασικό πράγμα: Η συμφωνία με τους δανειστές είναι αδύνατη κι ας έλεγαν τα σημειώματα του Μαξίμου και οι ενημερώσεις του Σακελλαρίδη. Από τα μέσα της περασμένης βδομάδας, άπαντες οι κυβερνητικοί κατέτειναν σ’ ένα βασικό συμπέρασμα, ανεξαρτήτως πούθε εκκινούσε η πολιτική τους συλλογιστική: Οι βασικές θέσεις της κυβέρνησης και ο πυρήνας της λογικής των δανειστών δεν τέμνονται.
Όλες οι συναντήσεις κορυφής (Τσίπρας-Μέρκελ), όλες αυτές οι
αντικαταστάσεις της διαπραγματευτικής ομάδας (Τσακαλωτο-Βαρουφάκηδες και
Χουλιαρο-Θεοχαράκηδες), όλες αυτές οι κατά ριπάς αλλαγές στην τακτική
και τη στρατηγική (από το μνημόνιο στη γέφυρα, από τις τεχνοκρατικές
συζητήσεις στις πολιτικές κι από τη γέφυρα πάλι πίσω στο συνολικό),
αποδείχτηκαν εν τέλει ένα ανούσιο σημειωτόν. Το στελεχιακό δυναμικό του
ΣΥΡΙΖΑ που μπαινοβγαίνει στα τηλεοπτικά στούντιο δίνοντας τον τόνο στην
κοινωνία, τις τελευταίες μέρες παρουσίαζε μια αιφνίδια καταπτωτική
εικόνα, μια έκρηξη απαισιοδοξίας και κόπωσης. Ήταν ολοφάνερο ότι
αδυνατούσαν να πείσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό πως τα πράγματα πάνε
κατ’ ευχήν. Γι' αυτό, όλο και λιγότερο εννοούσαν αυτά που έλεγαν
δημοσίως, όλο και περισσότερο παρείσδυε στα επιχειρήματά τους η
μοιρολατρία. Το εκρηκτικό non-paper της Τρίτης ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο
για τους ανοικτομάτηδες.
Στην πραγματικότητα, πίσω από την κατήφεια τους καραδοκεί η αδυναμία προσανατολισμού τους μέσα στον λαβύρινθο τον οποίον οι ίδιοι έφτιαξαν και όρμησαν μέσα του με τη φούρια του νεοφώτιστου. Η ταυτότητα του λαβυρίνθου; Δεν μπορούν να συμφωνήσουν με τους βασικούς όρους των δανειστών, αλλά την ίδια στη στιγμή δεν είναι ψυχολογικά και επιχειρησιακά έτοιμοι για μια ρήξη που θα φθάσει στη δραχμή. Άρα; Πάνω σ’ αυτό το «άρα-με-ερωτηματικό» μετεωρίζονται αυτή τη στιγμή. Ένα σημερινό κυβερνητικό εγκεφαλογράφημα θα αποτύπωνε ανατριχιαστικά τον πανικό τους μπροστά στο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Τούτη την ώρα, δεν αναζητούν λύση. Είναι ακόμα πιο πίσω, αναζητούν με αγωνία χρόνο μέσα στον οποίον θα ψάξουν για λύση.
Συνεχίζουν να εκφεύγουν της ουσίας, πάλι θα επιχειρήσουν να δραπετεύσουν μέσω της διαδικασίας. Γι' αυτό και η καταφυγή σε εκλογές (το δημοψήφισμα προϋποθέτει συμφωνία), κερδίζει κάθε μέρα πόντους στο μυαλό τους, κι ας μην το λένε, γι' αυτό γίνεται όλο και πιθανότερη αυτή η ζοφερή προοπτική. Διότι μεταθέτει τη λήψη αποφάσεων ουσίας (ρήξη ή συμβιβασμός, ευρώ ή δραχμή) για μετά τις κάλπες. Θα κερδίσουν πάλι χρόνο δύο μηνών, μέσα στους οποίους θα συνεχίσουν να κινούνται εντός της λαϊκής εντολής του Φλεβάρη: ούτε θα έχουν λερώσει τα χέρια τους με μέτρα, ούτε θα έχουν φύγει από την Ευρώπη.
Βεβαίως, αναδύονται ερωτήσεις, πλην έχουν έτοιμες τις απαντήσεις: Κι ως τότε, τι θα γίνει η χώρα; Ε, δεν θα πάθει και τίποτα, τόσα έχει περάσει πέντε χρόνια τώρα.. Και η πραγματική οικονομία; Θα υποφέρει ακόμα λίγο, αλλά ούτως ή άλλως την είχαν καταστρέψει οι προηγούμενοι. Κι αν πάμε σ’ εκλογές με έλεγχο κίνησης κεφαλαίων ή κλειστές τράπεζες; Τότε θα πρόκειται για ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μας και ο λαός θα δώσει την πρέπουσα απάντηση. Κι όταν ο λαός δώσει την απάντηση και κερδίσουμε τις εκλογές, μετά τι θα κάνουμε; Θα δούμε...
ένα άρθρο των πρωταγωνιστώνΣτην πραγματικότητα, πίσω από την κατήφεια τους καραδοκεί η αδυναμία προσανατολισμού τους μέσα στον λαβύρινθο τον οποίον οι ίδιοι έφτιαξαν και όρμησαν μέσα του με τη φούρια του νεοφώτιστου. Η ταυτότητα του λαβυρίνθου; Δεν μπορούν να συμφωνήσουν με τους βασικούς όρους των δανειστών, αλλά την ίδια στη στιγμή δεν είναι ψυχολογικά και επιχειρησιακά έτοιμοι για μια ρήξη που θα φθάσει στη δραχμή. Άρα; Πάνω σ’ αυτό το «άρα-με-ερωτηματικό» μετεωρίζονται αυτή τη στιγμή. Ένα σημερινό κυβερνητικό εγκεφαλογράφημα θα αποτύπωνε ανατριχιαστικά τον πανικό τους μπροστά στο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Τούτη την ώρα, δεν αναζητούν λύση. Είναι ακόμα πιο πίσω, αναζητούν με αγωνία χρόνο μέσα στον οποίον θα ψάξουν για λύση.
Συνεχίζουν να εκφεύγουν της ουσίας, πάλι θα επιχειρήσουν να δραπετεύσουν μέσω της διαδικασίας. Γι' αυτό και η καταφυγή σε εκλογές (το δημοψήφισμα προϋποθέτει συμφωνία), κερδίζει κάθε μέρα πόντους στο μυαλό τους, κι ας μην το λένε, γι' αυτό γίνεται όλο και πιθανότερη αυτή η ζοφερή προοπτική. Διότι μεταθέτει τη λήψη αποφάσεων ουσίας (ρήξη ή συμβιβασμός, ευρώ ή δραχμή) για μετά τις κάλπες. Θα κερδίσουν πάλι χρόνο δύο μηνών, μέσα στους οποίους θα συνεχίσουν να κινούνται εντός της λαϊκής εντολής του Φλεβάρη: ούτε θα έχουν λερώσει τα χέρια τους με μέτρα, ούτε θα έχουν φύγει από την Ευρώπη.
Βεβαίως, αναδύονται ερωτήσεις, πλην έχουν έτοιμες τις απαντήσεις: Κι ως τότε, τι θα γίνει η χώρα; Ε, δεν θα πάθει και τίποτα, τόσα έχει περάσει πέντε χρόνια τώρα.. Και η πραγματική οικονομία; Θα υποφέρει ακόμα λίγο, αλλά ούτως ή άλλως την είχαν καταστρέψει οι προηγούμενοι. Κι αν πάμε σ’ εκλογές με έλεγχο κίνησης κεφαλαίων ή κλειστές τράπεζες; Τότε θα πρόκειται για ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μας και ο λαός θα δώσει την πρέπουσα απάντηση. Κι όταν ο λαός δώσει την απάντηση και κερδίσουμε τις εκλογές, μετά τι θα κάνουμε; Θα δούμε...
ΠΗΓΗ http://www.protagon.gr
