TO ΠΡΙΓΚΙΠATO
27.05.2015
Το παιχνίδι με αποφάσεις που παίρνονται σε κλειστά πολιτικά δωμάτια τέλειωσε
«Tα μεγάλα λαϊκά και κοινωνικά ρεύματα δεν πνίγονται. Οσο πιέζεις το καπάκι για να τα εξαφανίσεις τόσο αυξάνεις την ένταση της πίεσης» γράφαμε προχθές πριν γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα στην Ισπανία αλλά και πριν αρχίσουν να γίνονται αντιληπτές οι υπόγειες διεργασίες για τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας στην Ελλάδα. Με εντυπωσιάζει πόσο ξένο με αυτές τις μεγάλες πολιτικές αλλαγές που συνταράσσουν την Ευρώπη είναι το παλαιό ελληνικό πολιτικό σύστημα. Πόσο λάθος και πόσο απελπισμένα παίζει για να τις αποδομήσει. Η γη φεύγει κάτω από τα πόδια της πολιτικής μας τάξης, μα εκείνη δεν γνωρίζει άλλο δρόμο και άλλη οδό από το να έχει... μία παλιά απάντηση για κάθε νέο πρόβλημα. Το γράφω για πολλοστή φορά. Το παραδοσιακό κλειστό παιχνίδι της πριγκιποκρατίας, που θέτει εκποδών τους πολίτες από τις αποφάσεις και απεργάζεται αποφάσεις σε κλειστά πολιτικά δωμάτια, έχει τε-λει-ώ-σει οριστικά και αμετάκλητα.
Οσοι, λοιπόν, επιμένουν να βυσσοδομούν για να ρίξουν τον Τσίπρα, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες του και τον ερασιτεχνισμό του -για να έρθουν στα πράγματα μέσα από κλασικές διαδικασίες-, στην πραγματικότητα αποτελούν τον καλύτερο χορηγό επικοινωνίας του. Στην ουσία σκάβουν τον λάκκο στον οποίο θα πέσουν για ακόμη μία φορά μέσα. Η στήλη έχει σφοδρή πολιτική και ιδεολογική διαφωνία με τον νυν πρωθυπουργό και εκτιμά ότι θα πέσει κατά την εφαρμογή του Μνημονίου από το πεζοδρόμιο που ο ίδιος θώπευσε. Θα πέσει, όμως, μόνος, δεν θα τον ρίξουν οι δυνάμεις που έχουν πρωταγωνιστήσει στο παρασκήνιο στις πιο μαύρες σελίδες της νεότερης πολιτικής Ιστορίας. Τον Αλέξη θα τον αντιπολιτευτούμε στα ίσια, στο φως, στους δρόμους με χτυπήματα πάνω από τη ζώνη, ποτέ κάτω. Αυτή, άλλωστε, είναι και η αρχοντιά του φιλελεύθερου συντηρητικού χώρου. Εχει τόσο βαθιά λαϊκή ρίζα, που δεν άγχεται να γυρίσει στα πράγματα τρεις μήνες μετά μια οδυνηρή ήττα και μάλιστα μέσα από ανώμαλες πολιτικές διαδικασίες.
Για όσο, λοιπόν, έχει αξία η γνώμη μας, θέλουμε να πούμε στο πριγκιπάτο της παράταξης, που θεωρεί ότι ένα ταξίδι στο εξωτερικό, δύο τρεις αλληθωρίζοντες πασοκογενείς βουλευτές της Αριστεράς, ολίγοι φερέλπιδες αυτοδιοικητικοί, μερικά ρετάλια του παρελθόντος και η συσκευασία του παλαιού σε «νέο» και «ευρωπαϊκό» αρκούν για μια συνωμοσία της προκοπής, πως εμείς απέχουμε από αυτό. Το παρατηρούμε να εξελίσσεται μέσα από γνωστά κανάλια, η διάταξη των δυνάμεών μας είναι αρκετά οικεία, αλλά σε σχέδια ανατροπών και ανωμαλίας που θα κάνουν την Αριστερά και τον πρώτο της πρωθυπουργό μύθους για άλλα 70 χρόνια δεν θα συμπράξουμε. Την τελευταία φορά που συνέβη αυτό προδικτατορικά μυθοποιήθηκε ένας μέτριος, πλην λαοπλάνος κεντρώος πολιτικός ηγέτης.
Μανώλης Κοττάκης
ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
«Tα μεγάλα λαϊκά και κοινωνικά ρεύματα δεν πνίγονται. Οσο πιέζεις το καπάκι για να τα εξαφανίσεις τόσο αυξάνεις την ένταση της πίεσης» γράφαμε προχθές πριν γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα στην Ισπανία αλλά και πριν αρχίσουν να γίνονται αντιληπτές οι υπόγειες διεργασίες για τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας στην Ελλάδα. Με εντυπωσιάζει πόσο ξένο με αυτές τις μεγάλες πολιτικές αλλαγές που συνταράσσουν την Ευρώπη είναι το παλαιό ελληνικό πολιτικό σύστημα. Πόσο λάθος και πόσο απελπισμένα παίζει για να τις αποδομήσει. Η γη φεύγει κάτω από τα πόδια της πολιτικής μας τάξης, μα εκείνη δεν γνωρίζει άλλο δρόμο και άλλη οδό από το να έχει... μία παλιά απάντηση για κάθε νέο πρόβλημα. Το γράφω για πολλοστή φορά. Το παραδοσιακό κλειστό παιχνίδι της πριγκιποκρατίας, που θέτει εκποδών τους πολίτες από τις αποφάσεις και απεργάζεται αποφάσεις σε κλειστά πολιτικά δωμάτια, έχει τε-λει-ώ-σει οριστικά και αμετάκλητα.
Οσοι, λοιπόν, επιμένουν να βυσσοδομούν για να ρίξουν τον Τσίπρα, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες του και τον ερασιτεχνισμό του -για να έρθουν στα πράγματα μέσα από κλασικές διαδικασίες-, στην πραγματικότητα αποτελούν τον καλύτερο χορηγό επικοινωνίας του. Στην ουσία σκάβουν τον λάκκο στον οποίο θα πέσουν για ακόμη μία φορά μέσα. Η στήλη έχει σφοδρή πολιτική και ιδεολογική διαφωνία με τον νυν πρωθυπουργό και εκτιμά ότι θα πέσει κατά την εφαρμογή του Μνημονίου από το πεζοδρόμιο που ο ίδιος θώπευσε. Θα πέσει, όμως, μόνος, δεν θα τον ρίξουν οι δυνάμεις που έχουν πρωταγωνιστήσει στο παρασκήνιο στις πιο μαύρες σελίδες της νεότερης πολιτικής Ιστορίας. Τον Αλέξη θα τον αντιπολιτευτούμε στα ίσια, στο φως, στους δρόμους με χτυπήματα πάνω από τη ζώνη, ποτέ κάτω. Αυτή, άλλωστε, είναι και η αρχοντιά του φιλελεύθερου συντηρητικού χώρου. Εχει τόσο βαθιά λαϊκή ρίζα, που δεν άγχεται να γυρίσει στα πράγματα τρεις μήνες μετά μια οδυνηρή ήττα και μάλιστα μέσα από ανώμαλες πολιτικές διαδικασίες.
Για όσο, λοιπόν, έχει αξία η γνώμη μας, θέλουμε να πούμε στο πριγκιπάτο της παράταξης, που θεωρεί ότι ένα ταξίδι στο εξωτερικό, δύο τρεις αλληθωρίζοντες πασοκογενείς βουλευτές της Αριστεράς, ολίγοι φερέλπιδες αυτοδιοικητικοί, μερικά ρετάλια του παρελθόντος και η συσκευασία του παλαιού σε «νέο» και «ευρωπαϊκό» αρκούν για μια συνωμοσία της προκοπής, πως εμείς απέχουμε από αυτό. Το παρατηρούμε να εξελίσσεται μέσα από γνωστά κανάλια, η διάταξη των δυνάμεών μας είναι αρκετά οικεία, αλλά σε σχέδια ανατροπών και ανωμαλίας που θα κάνουν την Αριστερά και τον πρώτο της πρωθυπουργό μύθους για άλλα 70 χρόνια δεν θα συμπράξουμε. Την τελευταία φορά που συνέβη αυτό προδικτατορικά μυθοποιήθηκε ένας μέτριος, πλην λαοπλάνος κεντρώος πολιτικός ηγέτης.
Μανώλης Κοττάκης
ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
