Αλέξης Τσίπρας: Απέτσωτοι
Μπορεί η υγειονομική δεοντολογία να μην το δικαιολογούσε. Μπορεί να έχουν δίκιο εκείνοι που ζητούν στην πανδημία μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση. Ομως, το αντι-διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν άμοιρο αντιπολιτευτικής λογικής: αποσκοπούσε να αποκαταστήσει μεταξύ του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και του αντιπάλου του, τουλάχιστον επικοινωνιακά, μια κάποια συμμετρία στο πεδίο της «καταλληλότητας». Μιλάει ο πρωθυπουργός. Και μετά βγαίνει να του απαντήσει ο αναπρωθυπουργήσιμος.
Αν αυτός ήταν ο στόχος, η ερυθρά σκηνογραφία με το καρό κοστούμι σε πρώτο πλάνο μάλλον τον υπονόμευσε σημειολογικά παρά τον υπηρέτησε. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν τα απολιτικά στοιχεία μιας αστοιχείωτης εικόνας. Το πρόβλημα ήταν όσα ειπώθηκαν. Ή μάλλον ξαναειπώθηκαν. Στο πρώτο lockdown ο Τσίπρας ζητούσε προσλήψεις γιατρών και καθηγητών και αγορά λεωφορείων. Στο δεύτερο, προσλήψεις γιατρών και καθηγητών και αγορά λεωφορείων. Είμαστε ήδη στο τέταρτο κύμα και η αξιωματική αντιπολίτευση, αψηφώντας τα δεδομένα της πανδημίας σε χώρες με πολύ καλύτερα συστήματα υγείας, εξακολουθεί να ζητάει προσλήψεις. Σε κάθε μέτωπο αντιπαράθεσης, από την παιδεία μέχρι τη δημόσια τάξη και από την εργασία μέχρι την υγεία, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει παραιτήσεις. Προχθές ζήτησε και την παραίτηση του Πλεύρη.
Σε κάθε ευκαιρία, ο ίδιος ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προσωπικά προκαλεί μια σύγκριση που, αν πιστέψει κανείς τις δημοσκοπήσεις, δεν τον ευνοεί. Προκαλεί το ακροατήριό του να θυμηθεί τη δική του διακυβέρνηση. Προχθές είπε πάλι «φύγετε να αναλάβουμε εμείς».
Το αντιπολιτευτικό μοτίβο και η δημοσκοπική του αντανάκλαση.
Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς να δίνει παραδείγματα για να αποδείξει το προφανές: η τακτική, το ύφος αλλά και το περιεχόμενο της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει. Και αυτό ίσως εξηγεί ώς ένα βαθμό γιατί δεν αλλάζουν οι συσχετισμοί. Αυτό όμως που κυρίως εξηγεί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει είναι η απαράλλαχτη ερμηνεία του για τους παγιωμένους συσχετισμούς. Το κόμμα δεν φταίει. Φταίνε οι πετσωμένες δημοσκοπήσεις. Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που φαίνεται.
Αυτή η απολιθωμένη πλάνη προσδίδει σημασία σε ένα κομματικό κείμενο που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες ημέρες. Εκεί, οι αναλυτές του ΣΥΡΙΖΑ –για την ακρίβεια, του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς»– καταγράφουν τη δική τους πραγματικότητα: «Οι απώλειες», γράφουν, «του κυβερνώντος κόμματος είναι, τουλάχιστον προς το παρόν, μεγαλύτερες ή ταχύτερες από τα κέρδη της αξιωματικής αντιπολίτευσης». Ο περίτεχνος ευφημισμός υφάνθηκε για να τυλίξει την ετυμηγορία των αριθμών: Η Ν.Δ., λέει, υποχωρεί κατά 3,6%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύεται κατά 0,5%. Δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές, η ψαλίδα μεταξύ των δύο κομμάτων βρίσκεται στο 8%.
Το γεγονός αυτό, χωρίς προηγούμενο στη μεταπολιτευτική ιστορία, το αναγνωρίζει η πιο απέτσωτη ανάλυση που γράφτηκε από το κόμμα για το κόμμα. Αλλά όταν το κόμμα καλείται να τη διαβάσει, παθαίνει υστερικό αναλφαβητισμό.
