Ενδογερμανική σύγκρουση
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλοςkapopoulos@pegasus.gr
Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει για τη Γερμανία, καθώς στο άμεσο μέλλον -με καταληκτικό ορίζοντα τον Δεκέμβριο- θα πρέπει να κάνει τη μεγάλη συνολική στροφή, χωρίς την οποία η Ευρωζώνη κινδυνεύει με άτακτη διάλυση, μηδενίζοντας τα όποια κέρδη έχει μέχρι στιγμής συσσωρεύσει για τη χώρα, σε βάρος των εταίρων της, η πολιτική της Μέρκελ από την Ανοιξη του 2010 μέχρι και σήμερα.
Σε μια κίνηση υψηλής πολιτικής ευθύνης και θάρρους -γιατί βραχυπρόθεσμα, με δεδομένο το σημερινό κλίμα, μπορεί να του κοστίσει ακριβά στις δημοσκοπήσεις- ο επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ τάχθηκε υπέρ της έκδοσης ευρω-ομολόγου με ταυτόχρονη εγκαθίδρυση Δημοσιονομικής Ενωσης, ευρωπαϊκού δηλαδή ελέγχου στους προϋπολογισμούς των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
Σε χθεσινές δηλώσεις του στο Bloomberg, ο σύμβουλος της καγκελαρίου, καθηγητής Μπόφιγκερ, τονίζει ότι αυξάνεται ο κίνδυνος διάλυσης της Ευρωζώνης και τονίζει ότι αν δεν προχωρήσει η ολοκλήρωση υπάρχει κίνδυνος διάσπασης της Ευρωζώνης.
Είναι πλέον σαφές ότι στη Γερμανία πολιτικοί και αναλυτές ολοένα και περισσότερο κατανοούν ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013 και ότι η στροφή πρέπει να γίνει άμεσα από τη σημερινή κυβέρνηση.
Το μήνυμα το έχει λάβει και το μέτωπο της ακινησίας, εσωστρέφειας και περιχαράκωσης -το οποίο διόγκωσε ο τακτικισμός της Μέρκελ- και εκτονώνει τη νευρικότητα και την αμηχανία του με μια χωρίς προηγούμενο κλιμάκωση των απαξιωτικών τοποθετήσεων σε βάρος της Ελλάδας, καθώς δεν μπορούν να υιοθετήσουν παρόμοια ρητορική σε βάρος της Γαλλίας και της Ιταλίας ή ακόμη και της Ισπανίας χωρίς να διακινδυνεύσουν μία νέα επίθεση των αγορών, με απρόβλεπτες παρενέργειες και για την ίδια τη Γερμανία.
Η κυβέρνηση Μέρκελ προσπαθεί να απεγκλωβισθεί από τη ρητορική της και τις δογματικές αδιαπραγμάτευτες τοποθετήσεις της κορυφαίων μελών της, μια πρόκληση εξαιρετικά δύσκολη.
Τηρουμένων των αναλογιών, η κατάσταση θυμίζει την αυτοπαγίδευση της Γερμανίας στη δεκαετία του '50, που της στερούσε τη δυνατότητα να έχει πολιτική απέναντι στην Ανατολική Ευρώπη, μια περιοχή στην οποία διακυβεύονταν ζωτικά εθνικά της συμφέροντα: Ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Αντενάουερ Χαλστάιν διατύπωσε το δόγμα που έφερε το όνομά του, που υποχρέωνε τη Βόννη να μην έχει διπλωματικές σχέσεις με τις χώρες που αναγνώριζαν την Ανατολική Γερμανία, ενώ ταυτόχρονα η χώρα διεκδικούσε την αποκατάσταση των συνόρων του 1937, προκαλώντας εύλογο πανικό στην Πολωνία και έτσι στην πράξη νομιμοποιούσε και ενίσχυε την επιρροή της Μόσχας στους δορυφόρους της. Για να αρθεί το αδιέξοδο αυτό χρειάσθηκε ο Μπραντ και η Οστπολιτίκ, μετά το 1969, που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την επανένωση της Γερμανίας το 1989-90.
Ενα δεδομένο είναι πλέον αναμφισβήτητο: Η εθνική συναίνεση σε θέματα ευρωπαϊκής στρατηγικής έχει διαρραγεί, με την αξιωματική αντιπολίτευση να είναι πιο κοντά στις θέσεις που διατύπωσε ο Μόντι στη συνέντευξή του στο Spiegel παρά στην καγκελάριο.
Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Γερμανίας θα επηρεάσει και θα επηρεάζεται από την αποφασιστικότητα σημαντικών εταίρων, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, σε μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων, αυτήν την αλληλεξάρτηση, άλλωστε, επιβεβαιώνει και μια ματιά στην Ιστορία:
Οταν το 1936 ο Χίτλερ έστειλε στρατό στην αποστρατιωτικοποιημένη Ρηνανία και όταν το 1938 απειλούσε με πόλεμο την Τσεχοσλοβακία, μια μεγάλη μερίδα της στρατιωτικής ηγεσίας ήταν έτοιμη να τον ανατρέψει με πραξικόπημα αν αντιδρούσαν η Γαλλία και η Βρετανία, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη.
Εντός και εκτός
Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Γερμανίας θα επηρεάσει και θα επηρεάζεται από την αποφασιστικότητα σημαντικών εταίρων, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, σε μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων, αυτήν την αλληλεξάρτηση, άλλωστε, επιβεβαιώνει και μια ματιά στην Ιστορία.
ΠΗΓΗ: http://www.imerisia.gr
