Το «ΟΧΙ» στην τρόικα δεν αρκεί...
Το «ΟΧΙ» στην τρόικα δεν αρκεί...
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου θα εορτασθεί τη Δευτέρα μέσα σε ένα κλίμα εθνικής κατάθλιψης, μέσα σε μια ατμόσφαιρα γενικευμένης κατήφειας. Οι Ελληνες δεν νοιώθουν σήμερα εθνική ανάταση, όπως άλλοτε. Δεν νοιώθουν υπερήφανοι για την εικόνα της χώρας τους. Αντίθετα, αισθάνονται καταπτοημένοι από τις συνεχείς αποτυχίες του πολιτικού μας συστήματος, που εξακολουθεί σήμερα -τρία και πλέον χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο- να εμφανίζεται παντελώς ανίκανο να επεξεργασθεί και να συγκροτήσει ένα αξιόπιστο εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, παντελώς ανίκανο δηλαδή να δώσει στην ελληνική κοινωνία ελπίδα και προοπτική για την επόμενη μέρα. Οι πολίτες ασφυκτιούν καθώς βλέπουν τα εισοδήματά τους και την ποιότητα της ζωής τους να καταρρέουν και την ίδια στιγμή ακούν τους πολιτικούς τους ταγούς όχι μόνο να περιγράφουν με τις καθημερινές τους δηλώσεις μια εικονική πραγματικότητα, ένα ανύπαρκτο success story, αλλά και να... διανέμουν «μέρισμα» από ένα εξίσου εικονικό πλεόνασμα!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ η πολιτική μας ζωή έχει εισέλθει εδώ και καιρό στην επικίνδυνη φάση ενός ιδιότυπου «αυτισμού». Κινείται σε ένα δικό της... παράλληλο σύμπαν. Δεν έχει καμμιά επαφή με όσα συμβαίνουν στην αληθινή ζωή, καμμιά σχέση με την κοινωνία και τα προβλήματά της. Το πολιτικό μας σύστημα ζει σε έναν μικρόκοσμο ξεπερασμένων κομματικών προτεραιοτήτων και αντιπαραθέσεων, πλήρως αποκομμένο από την ελληνική και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περασμένη άνοιξη μας έλεγαν πως αν περνούσαμε το δύσκολο καλοκαίρι που ήταν μπροστά μας στη συνέχεια θα... απογειωνόμασταν και πως μετά τις γερμανικές εκλογές όλα θα άλλαζαν! Και βέβαια ακόμη και τώρα υπόσχονται έξοδο από το μνημόνιο σε λίγους μήνες, τη στιγμή που η τρόικα πιέζει ασφυκτικά για νέα μέτρα ύψους 2 δισ. ευρώ την επόμενη χρονιά. Και δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που κάθε τόσο «εμβολιάζει» με αισιοδοξία την κοινή γνώμη, παρουσιάζοντας μια εντελώς πλασματική εικόνα για τις μελλοντικές εξελίξεις. Είναι και η αντιπολίτευση που καθημερινά συντηρεί τον μύθο ότι η χώρα μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται με τον ίδιο τρόπο που το πράττει σήμερα, χωρίς μνημόνιο! Τον μύθο δηλαδή ότι θα επαναδιαπραγματευθεί μεν τη δανειακή σύμβαση, αλλά θα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τις διασφαλίσεις των δανειστών για την έντοκη επιστροφή των χρημάτων τους...
ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΟΥ φαεινότερον ότι όσο το υπέρογκο χρέος μας δεν κουρεύεται και όσο η πίτα του εθνικού μας εισοδήματος δεν μεγαλώνει, η χώρα θα εξακολουθεί να στροβιλίζεται στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Και βέβαια θα εξακολουθεί να παραμένει υπό την αυστηρή εποπτεία της τρόικας. Αλλωστε αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα: Ποιος θα επενδύσει σε μια χώρα για την οποία όλοι αναρωτιούνται αν και για πόσο ακόμη θα αντέχει να εξυπηρετεί το υπέρογκο χρέος της; Πώς μπορεί να γίνεται στα σοβαρά λόγος για ανάπτυξη όταν η όποια ελάχιστη ρευστότητα υπάρχει ακόμη στην ελληνική οικονομία στραγγίζεται συστηματικά από τους δανειστές μας; Και ποια κεφάλαια μπορεί να ελπίζει κανείς ότι θα κατευθυνθούν προς μια αγορά που υπερφορολογεί ή μάλλον στην ουσία «δημεύει» όχι μόνον τα κέρδη των λιγοστών επιχειρήσεων που παραμένουν όρθιες, αλλά και ό,τι έχει απομείνει στις τσέπες και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των πολιτών; Και ακόμη: Ποιος θα εμπιστευθεί ένα πολιτικό σύστημα που τρία χρόνια τώρα δεν έχει κάνει στην πραγματικότητα τίποτε σημαντικό για να διορθώσει τα κακώς κείμενα του εξόχως διεφθαρμένου και αγρίως αγκυλωμένου κρατικού τομέα, αφήνοντας τον ιδιωτικό να πληρώνει δυσανάλογα μεγάλο τίμημα στον βωμό της κρίσης;
Η ΧΩΡΑ χρειάζεται επειγόντως αναπτυξιακό «χάρτη» προσαρμοσμένο στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητές της. Χρειάζεται εθνικό σχέδιο που θα καταρτίσουν Ελληνες για την Ελλάδα. Και βέβαια στη συνέχεια απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση και ευρεία συναίνεση για την εφαρμογή του. Αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι να συνειδητοποιήσει έστω και τώρα η πολιτική μας ηγεσία τα δικά της λάθη, τις δικές της παραλείψεις και αστοχίες που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Και να συνεννοηθεί για να χαράξει νέα πορεία. Αν δεν μπορεί, πρέπει -επιτέλους- να την αλλάξουμε. Γίνεται πολύς λόγος τις τελευταίες ημέρες για σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα, προκειμένου να αποφευχθεί η λήψη νέων «οριζόντιων» μέτρων. Δηλαδή; Αν τα αποφύγουμε, η χώρα έλυσε το πρόβλημά της; Είναι έτοιμη να βαδίσει στη λεωφόρο της ανάπτυξης και της προόδου; Η οικονομία θα ανακάμψει και η κοινωνία θα αναπνεύσει; Αν αύριο απαντήσουν οι δανειστές ότι δέχονται τελικά όλους τους «όρους» της ελληνικής κυβέρνησης για τον προϋπολογισμό του 2014, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε την πορεία του... θριάμβου; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό οδηγεί στη διάγνωση του πραγματικού προβλήματος...
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου θα εορτασθεί τη Δευτέρα μέσα σε ένα κλίμα εθνικής κατάθλιψης, μέσα σε μια ατμόσφαιρα γενικευμένης κατήφειας. Οι Ελληνες δεν νοιώθουν σήμερα εθνική ανάταση, όπως άλλοτε. Δεν νοιώθουν υπερήφανοι για την εικόνα της χώρας τους. Αντίθετα, αισθάνονται καταπτοημένοι από τις συνεχείς αποτυχίες του πολιτικού μας συστήματος, που εξακολουθεί σήμερα -τρία και πλέον χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο- να εμφανίζεται παντελώς ανίκανο να επεξεργασθεί και να συγκροτήσει ένα αξιόπιστο εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, παντελώς ανίκανο δηλαδή να δώσει στην ελληνική κοινωνία ελπίδα και προοπτική για την επόμενη μέρα. Οι πολίτες ασφυκτιούν καθώς βλέπουν τα εισοδήματά τους και την ποιότητα της ζωής τους να καταρρέουν και την ίδια στιγμή ακούν τους πολιτικούς τους ταγούς όχι μόνο να περιγράφουν με τις καθημερινές τους δηλώσεις μια εικονική πραγματικότητα, ένα ανύπαρκτο success story, αλλά και να... διανέμουν «μέρισμα» από ένα εξίσου εικονικό πλεόνασμα!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ η πολιτική μας ζωή έχει εισέλθει εδώ και καιρό στην επικίνδυνη φάση ενός ιδιότυπου «αυτισμού». Κινείται σε ένα δικό της... παράλληλο σύμπαν. Δεν έχει καμμιά επαφή με όσα συμβαίνουν στην αληθινή ζωή, καμμιά σχέση με την κοινωνία και τα προβλήματά της. Το πολιτικό μας σύστημα ζει σε έναν μικρόκοσμο ξεπερασμένων κομματικών προτεραιοτήτων και αντιπαραθέσεων, πλήρως αποκομμένο από την ελληνική και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περασμένη άνοιξη μας έλεγαν πως αν περνούσαμε το δύσκολο καλοκαίρι που ήταν μπροστά μας στη συνέχεια θα... απογειωνόμασταν και πως μετά τις γερμανικές εκλογές όλα θα άλλαζαν! Και βέβαια ακόμη και τώρα υπόσχονται έξοδο από το μνημόνιο σε λίγους μήνες, τη στιγμή που η τρόικα πιέζει ασφυκτικά για νέα μέτρα ύψους 2 δισ. ευρώ την επόμενη χρονιά. Και δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που κάθε τόσο «εμβολιάζει» με αισιοδοξία την κοινή γνώμη, παρουσιάζοντας μια εντελώς πλασματική εικόνα για τις μελλοντικές εξελίξεις. Είναι και η αντιπολίτευση που καθημερινά συντηρεί τον μύθο ότι η χώρα μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται με τον ίδιο τρόπο που το πράττει σήμερα, χωρίς μνημόνιο! Τον μύθο δηλαδή ότι θα επαναδιαπραγματευθεί μεν τη δανειακή σύμβαση, αλλά θα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τις διασφαλίσεις των δανειστών για την έντοκη επιστροφή των χρημάτων τους...
ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΟΥ φαεινότερον ότι όσο το υπέρογκο χρέος μας δεν κουρεύεται και όσο η πίτα του εθνικού μας εισοδήματος δεν μεγαλώνει, η χώρα θα εξακολουθεί να στροβιλίζεται στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Και βέβαια θα εξακολουθεί να παραμένει υπό την αυστηρή εποπτεία της τρόικας. Αλλωστε αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα: Ποιος θα επενδύσει σε μια χώρα για την οποία όλοι αναρωτιούνται αν και για πόσο ακόμη θα αντέχει να εξυπηρετεί το υπέρογκο χρέος της; Πώς μπορεί να γίνεται στα σοβαρά λόγος για ανάπτυξη όταν η όποια ελάχιστη ρευστότητα υπάρχει ακόμη στην ελληνική οικονομία στραγγίζεται συστηματικά από τους δανειστές μας; Και ποια κεφάλαια μπορεί να ελπίζει κανείς ότι θα κατευθυνθούν προς μια αγορά που υπερφορολογεί ή μάλλον στην ουσία «δημεύει» όχι μόνον τα κέρδη των λιγοστών επιχειρήσεων που παραμένουν όρθιες, αλλά και ό,τι έχει απομείνει στις τσέπες και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των πολιτών; Και ακόμη: Ποιος θα εμπιστευθεί ένα πολιτικό σύστημα που τρία χρόνια τώρα δεν έχει κάνει στην πραγματικότητα τίποτε σημαντικό για να διορθώσει τα κακώς κείμενα του εξόχως διεφθαρμένου και αγρίως αγκυλωμένου κρατικού τομέα, αφήνοντας τον ιδιωτικό να πληρώνει δυσανάλογα μεγάλο τίμημα στον βωμό της κρίσης;
Η ΧΩΡΑ χρειάζεται επειγόντως αναπτυξιακό «χάρτη» προσαρμοσμένο στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητές της. Χρειάζεται εθνικό σχέδιο που θα καταρτίσουν Ελληνες για την Ελλάδα. Και βέβαια στη συνέχεια απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση και ευρεία συναίνεση για την εφαρμογή του. Αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι να συνειδητοποιήσει έστω και τώρα η πολιτική μας ηγεσία τα δικά της λάθη, τις δικές της παραλείψεις και αστοχίες που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Και να συνεννοηθεί για να χαράξει νέα πορεία. Αν δεν μπορεί, πρέπει -επιτέλους- να την αλλάξουμε. Γίνεται πολύς λόγος τις τελευταίες ημέρες για σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα, προκειμένου να αποφευχθεί η λήψη νέων «οριζόντιων» μέτρων. Δηλαδή; Αν τα αποφύγουμε, η χώρα έλυσε το πρόβλημά της; Είναι έτοιμη να βαδίσει στη λεωφόρο της ανάπτυξης και της προόδου; Η οικονομία θα ανακάμψει και η κοινωνία θα αναπνεύσει; Αν αύριο απαντήσουν οι δανειστές ότι δέχονται τελικά όλους τους «όρους» της ελληνικής κυβέρνησης για τον προϋπολογισμό του 2014, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε την πορεία του... θριάμβου; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό οδηγεί στη διάγνωση του πραγματικού προβλήματος...
