ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Οι «Καλοί» και η «Κακάσχημη»...
Είναι εξουθενωτικά δυσάρεστο για τον
Ελληνα πολίτη ν’ ακούει και να διαβάζει, εβδομάδες τώρα, ότι τα
αποθέματα της χώρας του επαρκούν για τρεις - δύο - ενάμιση - έναν μόλις
μήνα, και η ασταθής προφητεία να συνοδεύεται από χλευαστικά σχόλια.
Είναι διαβρωτικό για όσες αντοχές τού απέμειναν, πέντε καταθλιπτικά
χρόνια μετά το Καστελλόριζο, ν’ ακούει πως η χρεοκοπία έχει ήδη φτάσει,
έφτασε, φτάνει, να την. Κι ας μάτωσε για να την αποφύγει. Κι ας έμεινε
άνεργος ή υποαπασχολούμενος και υποαμειβόμενος, επειδή έτσι του είπαν
ότι πρέπει να γίνει, να τιμωρηθεί για μιαν οκνηρία που μόνο οι βαριά
προκατειλημμένοι τού αποδίδουν και ουδεμία στατιστική την αποδεικνύει.
Κι ας είδε τα οικονομικά του να μειώνονται κατά 50% τουλάχιστον –όχι
όλων βέβαια, μια και ο κόσμος πλάστηκε άνισος και μάλλον άνισος θα
υποστεί κάποια στιγμή τη Μεγάλη Σύνθλιψη. Κι ας είδε το δημόσιο σύστημα
υγείας, πρόνοιας και παιδείας να «εξορθολογίζονται» αγρίως
συρρικνωνόμενα.
Είναι παράλογο –και συγχρόνως μειωτικό– για τον Ελληνα πολίτη ν’ ακούει και να διαβάζει συνεχώς ότι το σφάλμα είναι αποκλειστικά δικό του: στην καταγωγή του δράματος, στις αρχικές εκδηλώσεις του, στη διάρκειά του, στο βάλτωμά του τώρα. Είναι οδυνηρά προσβλητική η αδιάλειπτα παιδονομική αντιμετώπισή του (και για λόγους μάλλον πολιτικούς παρά οικονομικούς) από την τρόικα ή τους ευφημιστικά αποκαλούμενους θεσμούς· η μεταχείριση αυτή εξαντλεί όλες του τις δυνάμεις και απειλεί να τον γκρεμίσει στην παραίτηση και τη μοιρολατρία ή να τον εξωθήσει στον συβαριτισμό.
Είναι και πάλι παράλογο στο –έστω κλονισμένο– μυαλό του Ελληνα πολίτη να διαπιστώνει πως είναι αναγκασμένος να συνεχίσει, χωρίς ουσιώδη διαφοροποίηση, μια θεραπεία που ευθύνεται για την εκτίναξη της ανεργίας, την καθήλωση της ανάπτυξης, τον καρκινικό πολλαπλασιασμό των λουκέτων, την αναγνωρισμένη και από διεθνείς οργανισμούς αύξηση των αυτοκτονιών. Εντάξει! Ο σεβασμός της λαϊκής βούλησης, όπως εκλογικά εκφράζεται, δεν είναι πια ταμπού στην Ευρώπη. Φάνηκε αυτό και με τα κυβερνητικά τεχνοκρατικά σχήματα στην Ιταλία και την Ελλάδα, που, αν δεν διορίστηκαν από τις Βρυξέλλες, πάντως δεν εκλέχτηκαν. Φάνηκε και με τις ωμές δηλώσεις του κ. Σόιμπλε για τις «μεταρρυθμίσεις» που πρέπει να γίνουν στη Γαλλία, μόνο που, δυστυχώς, υπάρχει Βουλή, και πώς να παρακαμφθεί ή να πειθαρχηθεί. Αλλά ούτε η αλήθεια των αριθμών δεν γίνεται σεβαστή απ’ όσους ισχυρίζονται ότι μόνον αυτή τιμούν και υπολήπτονται!
Είναι αφόρητο για τον Ελληνα πολίτη να παρακολουθεί καθημερινά το σίριαλ των διαπραγματεύσεων δοσμένο (απλοϊκά ή κακόβουλα) με μορφή γουέστερν, όπου όλοι οι άλλοι είναι οι Καλοί, η δε χώρα του καλύπτει ταυτόχρονα τον ρόλο και του Κακού και του Ασχημου. Αν αυτό ισχύει απολύτως και δεν είναι λίγο ή πολύ διογκωμένο επικοινωνιακά, στο πλαίσιο ενός μπούλινγκ που χρησιμοποιεί προσχηματικά τα κυβερνητικά λάθη, δεν μπορεί παρά να διατυπωθεί ο φόβος ότι μια Ενωση που λύνει πια τους λογαριασμούς της με όρους καουμπόικου, μάλλον έπαψε να είναι Ενωση. Δηλαδή Ευρώπη.
Έντυπη
Είναι παράλογο –και συγχρόνως μειωτικό– για τον Ελληνα πολίτη ν’ ακούει και να διαβάζει συνεχώς ότι το σφάλμα είναι αποκλειστικά δικό του: στην καταγωγή του δράματος, στις αρχικές εκδηλώσεις του, στη διάρκειά του, στο βάλτωμά του τώρα. Είναι οδυνηρά προσβλητική η αδιάλειπτα παιδονομική αντιμετώπισή του (και για λόγους μάλλον πολιτικούς παρά οικονομικούς) από την τρόικα ή τους ευφημιστικά αποκαλούμενους θεσμούς· η μεταχείριση αυτή εξαντλεί όλες του τις δυνάμεις και απειλεί να τον γκρεμίσει στην παραίτηση και τη μοιρολατρία ή να τον εξωθήσει στον συβαριτισμό.
Είναι και πάλι παράλογο στο –έστω κλονισμένο– μυαλό του Ελληνα πολίτη να διαπιστώνει πως είναι αναγκασμένος να συνεχίσει, χωρίς ουσιώδη διαφοροποίηση, μια θεραπεία που ευθύνεται για την εκτίναξη της ανεργίας, την καθήλωση της ανάπτυξης, τον καρκινικό πολλαπλασιασμό των λουκέτων, την αναγνωρισμένη και από διεθνείς οργανισμούς αύξηση των αυτοκτονιών. Εντάξει! Ο σεβασμός της λαϊκής βούλησης, όπως εκλογικά εκφράζεται, δεν είναι πια ταμπού στην Ευρώπη. Φάνηκε αυτό και με τα κυβερνητικά τεχνοκρατικά σχήματα στην Ιταλία και την Ελλάδα, που, αν δεν διορίστηκαν από τις Βρυξέλλες, πάντως δεν εκλέχτηκαν. Φάνηκε και με τις ωμές δηλώσεις του κ. Σόιμπλε για τις «μεταρρυθμίσεις» που πρέπει να γίνουν στη Γαλλία, μόνο που, δυστυχώς, υπάρχει Βουλή, και πώς να παρακαμφθεί ή να πειθαρχηθεί. Αλλά ούτε η αλήθεια των αριθμών δεν γίνεται σεβαστή απ’ όσους ισχυρίζονται ότι μόνον αυτή τιμούν και υπολήπτονται!
Είναι αφόρητο για τον Ελληνα πολίτη να παρακολουθεί καθημερινά το σίριαλ των διαπραγματεύσεων δοσμένο (απλοϊκά ή κακόβουλα) με μορφή γουέστερν, όπου όλοι οι άλλοι είναι οι Καλοί, η δε χώρα του καλύπτει ταυτόχρονα τον ρόλο και του Κακού και του Ασχημου. Αν αυτό ισχύει απολύτως και δεν είναι λίγο ή πολύ διογκωμένο επικοινωνιακά, στο πλαίσιο ενός μπούλινγκ που χρησιμοποιεί προσχηματικά τα κυβερνητικά λάθη, δεν μπορεί παρά να διατυπωθεί ο φόβος ότι μια Ενωση που λύνει πια τους λογαριασμούς της με όρους καουμπόικου, μάλλον έπαψε να είναι Ενωση. Δηλαδή Ευρώπη.
Είναι εξουθενωτικά δυσάρεστο για τον
Ελληνα πολίτη ν’ ακούει και να διαβάζει, εβδομάδες τώρα, ότι τα
αποθέματα της χώρας του επαρκούν για τρεις - δύο - ενάμιση - έναν μόλις
μήνα, και η ασταθής προφητεία να συνοδεύεται από χλευαστικά σχόλια.
Είναι διαβρωτικό για όσες αντοχές τού απέμειναν, πέντε καταθλιπτικά
χρόνια μετά το Καστελλόριζο, ν’ ακούει πως η χρεοκοπία έχει ήδη φτάσει,
έφτασε, φτάνει, να την. Κι ας μάτωσε για να την αποφύγει. Κι ας έμεινε
άνεργος ή υποαπασχολούμενος και υποαμειβόμενος, επειδή έτσι του είπαν
ότι πρέπει να γίνει, να τιμωρηθεί για μιαν οκνηρία που μόνο οι βαριά
προκατειλημμένοι τού αποδίδουν και ουδεμία στατιστική την αποδεικνύει.
Κι ας είδε τα οικονομικά του να μειώνονται κατά 50% τουλάχιστον –όχι
όλων βέβαια, μια και ο κόσμος πλάστηκε άνισος και μάλλον άνισος θα
υποστεί κάποια στιγμή τη Μεγάλη Σύνθλιψη. Κι ας είδε το δημόσιο σύστημα
υγείας, πρόνοιας και παιδείας να «εξορθολογίζονται» αγρίως
συρρικνωνόμενα.
Είναι παράλογο –και συγχρόνως μειωτικό– για τον Ελληνα πολίτη ν’ ακούει και να διαβάζει συνεχώς ότι το σφάλμα είναι αποκλειστικά δικό του: στην καταγωγή του δράματος, στις αρχικές εκδηλώσεις του, στη διάρκειά του, στο βάλτωμά του τώρα. Είναι οδυνηρά προσβλητική η αδιάλειπτα παιδονομική αντιμετώπισή του (και για λόγους μάλλον πολιτικούς παρά οικονομικούς) από την τρόικα ή τους ευφημιστικά αποκαλούμενους θεσμούς· η μεταχείριση αυτή εξαντλεί όλες του τις δυνάμεις και απειλεί να τον γκρεμίσει στην παραίτηση και τη μοιρολατρία ή να τον εξωθήσει στον συβαριτισμό.
Είναι και πάλι παράλογο στο –έστω κλονισμένο– μυαλό του Ελληνα πολίτη να διαπιστώνει πως είναι αναγκασμένος να συνεχίσει, χωρίς ουσιώδη διαφοροποίηση, μια θεραπεία που ευθύνεται για την εκτίναξη της ανεργίας, την καθήλωση της ανάπτυξης, τον καρκινικό πολλαπλασιασμό των λουκέτων, την αναγνωρισμένη και από διεθνείς οργανισμούς αύξηση των αυτοκτονιών. Εντάξει! Ο σεβασμός της λαϊκής βούλησης, όπως εκλογικά εκφράζεται, δεν είναι πια ταμπού στην Ευρώπη. Φάνηκε αυτό και με τα κυβερνητικά τεχνοκρατικά σχήματα στην Ιταλία και την Ελλάδα, που, αν δεν διορίστηκαν από τις Βρυξέλλες, πάντως δεν εκλέχτηκαν. Φάνηκε και με τις ωμές δηλώσεις του κ. Σόιμπλε για τις «μεταρρυθμίσεις» που πρέπει να γίνουν στη Γαλλία, μόνο που, δυστυχώς, υπάρχει Βουλή, και πώς να παρακαμφθεί ή να πειθαρχηθεί. Αλλά ούτε η αλήθεια των αριθμών δεν γίνεται σεβαστή απ’ όσους ισχυρίζονται ότι μόνον αυτή τιμούν και υπολήπτονται!
Είναι αφόρητο για τον Ελληνα πολίτη να παρακολουθεί καθημερινά το σίριαλ των διαπραγματεύσεων δοσμένο (απλοϊκά ή κακόβουλα) με μορφή γουέστερν, όπου όλοι οι άλλοι είναι οι Καλοί, η δε χώρα του καλύπτει ταυτόχρονα τον ρόλο και του Κακού και του Ασχημου. Αν αυτό ισχύει απολύτως και δεν είναι λίγο ή πολύ διογκωμένο επικοινωνιακά, στο πλαίσιο ενός μπούλινγκ που χρησιμοποιεί προσχηματικά τα κυβερνητικά λάθη, δεν μπορεί παρά να διατυπωθεί ο φόβος ότι μια Ενωση που λύνει πια τους λογαριασμούς της με όρους καουμπόικου, μάλλον έπαψε να είναι Ενωση. Δηλαδή Ευρώπη.
ΠΗΓΗ: ΕΝΤΥΠΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Είναι παράλογο –και συγχρόνως μειωτικό– για τον Ελληνα πολίτη ν’ ακούει και να διαβάζει συνεχώς ότι το σφάλμα είναι αποκλειστικά δικό του: στην καταγωγή του δράματος, στις αρχικές εκδηλώσεις του, στη διάρκειά του, στο βάλτωμά του τώρα. Είναι οδυνηρά προσβλητική η αδιάλειπτα παιδονομική αντιμετώπισή του (και για λόγους μάλλον πολιτικούς παρά οικονομικούς) από την τρόικα ή τους ευφημιστικά αποκαλούμενους θεσμούς· η μεταχείριση αυτή εξαντλεί όλες του τις δυνάμεις και απειλεί να τον γκρεμίσει στην παραίτηση και τη μοιρολατρία ή να τον εξωθήσει στον συβαριτισμό.
Είναι και πάλι παράλογο στο –έστω κλονισμένο– μυαλό του Ελληνα πολίτη να διαπιστώνει πως είναι αναγκασμένος να συνεχίσει, χωρίς ουσιώδη διαφοροποίηση, μια θεραπεία που ευθύνεται για την εκτίναξη της ανεργίας, την καθήλωση της ανάπτυξης, τον καρκινικό πολλαπλασιασμό των λουκέτων, την αναγνωρισμένη και από διεθνείς οργανισμούς αύξηση των αυτοκτονιών. Εντάξει! Ο σεβασμός της λαϊκής βούλησης, όπως εκλογικά εκφράζεται, δεν είναι πια ταμπού στην Ευρώπη. Φάνηκε αυτό και με τα κυβερνητικά τεχνοκρατικά σχήματα στην Ιταλία και την Ελλάδα, που, αν δεν διορίστηκαν από τις Βρυξέλλες, πάντως δεν εκλέχτηκαν. Φάνηκε και με τις ωμές δηλώσεις του κ. Σόιμπλε για τις «μεταρρυθμίσεις» που πρέπει να γίνουν στη Γαλλία, μόνο που, δυστυχώς, υπάρχει Βουλή, και πώς να παρακαμφθεί ή να πειθαρχηθεί. Αλλά ούτε η αλήθεια των αριθμών δεν γίνεται σεβαστή απ’ όσους ισχυρίζονται ότι μόνον αυτή τιμούν και υπολήπτονται!
Είναι αφόρητο για τον Ελληνα πολίτη να παρακολουθεί καθημερινά το σίριαλ των διαπραγματεύσεων δοσμένο (απλοϊκά ή κακόβουλα) με μορφή γουέστερν, όπου όλοι οι άλλοι είναι οι Καλοί, η δε χώρα του καλύπτει ταυτόχρονα τον ρόλο και του Κακού και του Ασχημου. Αν αυτό ισχύει απολύτως και δεν είναι λίγο ή πολύ διογκωμένο επικοινωνιακά, στο πλαίσιο ενός μπούλινγκ που χρησιμοποιεί προσχηματικά τα κυβερνητικά λάθη, δεν μπορεί παρά να διατυπωθεί ο φόβος ότι μια Ενωση που λύνει πια τους λογαριασμούς της με όρους καουμπόικου, μάλλον έπαψε να είναι Ενωση. Δηλαδή Ευρώπη.
ΠΗΓΗ: ΕΝΤΥΠΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
